Even terugkomen op "Schuilkelder in den hof". Later kwam ik er achter dat er toch drie Duitse tanks aangeschoten waren. De ene stond op ongeveer 150 meter van ons woonhuis en de andere twee nog veel korter bij. Net na de oorlog ben ik daar op geklommen met een hamer en een oude schroevendraaier uit de werkplaats van mijn vader, om het glas er uit te halen. Dat glas was heel dik en gepanserd, zo groot als een mobieltje nu en had een zodanige structuur dat de bestuurder van de tank niet alleen recht vooruit kon kijken, maar ook kon zien wat er zich vlak voor de tank bevond. Het was natuurlijk onmogelijk en het is mij dan ook niet gelukt. Een andere jongen vond toen een horloge boven op de tank. Waarschijnlijk van één van de bemanningsleden. Hierbij een klein schetsje van de situatie toen. In het midden onze schuilkelder met drie aangeschoten tanks er omheen.

Enkele tanks zijn er nog wel door gekomen richting Eindhoven, maar die zijn niet verder gekomen dan het houten bruggetje over de Dommel. Toen ze daar stonden liep de tuinman van kasteel Soeterbeek daar naar toe en vroegen de soldaten of ze met de tank over het bruggetje konden. De tuinman had gezegd dat dat beslist niet ging. Daarop zijn ze terug getrokken en ik weet niet waar ze toen gebleven zijn.

Op de betreffende brug heeft altijd een plaatje gehangen met de tekst "Willem Hikspoorsbrug - ter herinnering aan 9 september 1944 - spaar ons ongedacht - voor deze zwakke brug - de zwakheid was haar kracht - moest de mof terug". Toen ze later het bruggetje vervangen hadden voor een betonnen exemplaar, hebben ze toch ingezien dat dat lelijke scheldwoord niet kon en vervangen door "vijand". Hieronder twee foto's van de huidige Willem Hikspoorsbrug met het betreffende plaatje met tekst.

Piet. Ook ik van 1937, wij hadden een luxe schuilkelder de voorraad kelder in het woonhuis. Herinner dat ik erin geslapen heb bij een verwacht bombardement.
Keek tegen het plafond bij de stort in 1935 van het bovendek waren kranten gebruikt. Ga door met verhalen schrijven, het eerste over een schuilkelder.

Dag Piet, bedankt voor je indrukwekkende bijdrage. Je proeft als lezer de angst en onzekerheid die je ouders moeten hebben gehad in die onzekere dagen. Maar ook zeker het leed dat je daarna als kind met je hebt meegenomen. Wat een troostrijk idee dat je moeder daar zo serieus mee omging en je dan 's ochtends wekte met dat mooie liedje. Dat geeft het dan toch weer een andere draai.