Nou, het wás eerlijk gezegd doorgaans ook wel erg saai, dat griffierbaantje. Ik beschreef hier hoogtepunten uit mijn prille begin als lid van de rechterljke macht. Dan ben je nog erg onder de indruk van alle nieuwigheden, plechtstatigheden en, eerlijk gezegd, barre kapsones van de magistratuur. Dat vervaagt met de jaren. En op den duur vind je veel dingen toch eigenlijk nodeloos ingewikkeld en van een op niets gestoelde pretentieusheid wat de leden van die macht betreft, die een zekere vanzelfsprekende elfgenoegzaamheid bepaald niet te ontzeggen is. Priesters hadden die in katholiek Brabant óók. En wat zijn die uiteindelijk niet hard op hun gelaat gegaan! Omdat ze geen voeling hadden met hun gelovigen, zelf alleen maar uiterlijk deelden in de heilsboodschap en hoog hadden ingezet op het maatschappelijk aanzien dat het sacramentele ambt toen had. Ik vrees dat de rechterlijke magistratuur om dezelfde reden op kortere termijn een dergelijke gezagscrisis ook te duchten heeft.

Voor iedereen die dacht dat griffier een saaie baan was, denkt daar na het lezen van dit verhaal vast anders over, Gerard. Bedankt voor je fascinerende bijdrage!