Café De Keizer was een van de oudste herbergen van Helvoirt, gelegen bij het oude kruispunt. Maar voor de uitbreiding van de nieuwe N65 moest het weg!
Café De Keizer bij het Kruispunt (inzending G.J. Veltman)
In 1680 wordt Anthony Andriaen Berckelmans al vermeld als kastelein en bezitter van een van de herbergen die Helvoirt kende aan de Helvoirtsche Dijck, namelijk van de huysinge genoemd de Keijser. In 1729 zat Francis Berckelmans in deze zaak. In de 19e eeuw schijnt de zaak ook nog gefungeerd te hebben als pleisterplaats voor diligences.
De Keizer lag tot 1959 aan de rijksweg `s-Hertogenbosch- Tilburg (vroeger Helvoirtse Dijk). Het kruispunt was vroeger het centrum van Helvoirt
Onder het café was een grote toogkelder, die tijdens de oorlog diens deed als schuilkelder. Bij het café lagen een voetbalveld en een schietbaan voor het Mussengilde en het St. Jorisgilde. Bij het café was ook de duivenclub thuis.
Reclame van Hotel De Keijzer (inzending: G.J. Veltman)
De prijzen voor de consumpties waren van jongen jenever fl. 0,35, oude jenever, Franse cognac, citroentje, citroenbrandenwijn en vieux fl. 0,40. Pinda’s fl. 0,10. Voor je verzet kon men er kaarten, vogelpik gooien met pijltjes, toepen en katten.
Er vonden ook openbare verkopen plaats in het café. Dat gebeurde met een kaars: als die opgebrand was, was de verkoop beslist.
In de winter sloot het café om 11 u en in de zomer ging om 12 u het licht uit. Zo af en toe kwam burgemeester Bloemen wel eens een borreltje drinken en wat buurten. Dan zei hij tegen Toon: “Het is 11 uur, hang maar even een theedoek over de lamp dan zien ze het licht nie!”
De familie Berkelmans had behalve het café nog een steenkolenhandel en een taxibedrijf. Tijdens de oorlog had Toon zijn auto verstopt [die op naam stond van zijn vader; Toon kreeg pas in 1946 zelf een nummerbewijs. Redactie] onder de mustermijt. Maar op een dag kwam er een groep Duitsers en die wilden wat kleren verbranden. Ze liepen naar de mustermijt om dit hout daarbij te gebruiken. “Ho, ho,” zei Toon, “dat moet je er niet voor gebruiken, dat hout rookt en stinkt te veel, daar heb ik wel ander hout voor.” Hij gaf hen wat blank timmerhout. Van de familie wist niemand dat hij daar zijn auto had verstopt, ze dachten dat hij gevorderd was. Na de oorlog was het dus een verrassing toen de auto tevoorschijn kwam, maar het plezier was van korte duur. Een tijdje later werd de auto alsnog gevorderd door de voedselcommissaris. Ze hebben de auto nooit meer terug gezien. Weg taxi!
Toen bekend werd dat De Keizer moest wijken voor de nieuwe N65 volgde een jarenlange onteigeningsprocedure. Toon kreeg er hartkloppingen van! Op `n dag kreeg hij te horen dat het café van Willem van de Ven op de hoek van de Achterstraat en de Lindelaan in het dorp te koop kwam, omdat hij geen opvolgers had. Hier zag Toon Berkelmans zijn kans en hij liet er geen gras over groeien. Omdat het te klein was voor het gezin van Toon en er veel aan verbouwd moest worden werd het oude café afgebroken en dit nieuwe café-restaurant op dezelfde plaats in het hart van het dorp gebouwd. Ook dat heet weer De Keizer.
Het nieuwe café-restaurant (inzending G.J. Veltman)
