Che Guevara aan de muur, Jimi Hendrix uit de luidsprekers en de onmiskenbare geur van wierook: dat is de sfeer in het huis aan de Dorpsstraat in Oeffelt nadat het in 1971 is gekraakt. De Oeffeltse gemeenteraad spreekt er schande van en wil ‘die rotte plek’ zo snel mogelijk wegsnijden uit de gemeenschap. Want het is dan misschien “geen ‘sexhol’, maar het is toch een schande”, zo staat in de krant.
De elf krakers - jongeren tussen de 16 en 23 – zijn zich van geen kwaad bewust. Eén van hen, Jan Boeyen, zegt tegen De Gelderlander: “Noem het maar een leefgemeenschap, gewoon, omdat zo iets fijn is, weet je wel. Wij willen vrij zijn, ongebonden, contact hebben met mensen die denken zoals wij denken. Hospita’s bekijken ons tegen de achtergrond van allerlei sextoestanden en rellen in Amsterdam en schudden nee.”
Een totaal onterecht beeld, meent de jeugd uit het Land van Cuijk, want zo zijn zij niet. Drugs gebruiken ze niet, want ze willen geen last met de politie. Als de eigenaar zegt dat ze weg moeten, dan gaan ze, zonder tegenstribbelen. “Dat zou ook indruisen tegen het door ons gehuldigde principe van de geweldloosheid.” Kortom, geen kwaaie lui.
“We zijn geen relschoppers, als men dat gezien ons uiterlijk mocht menen. We bereiden echt niet de komst van de Chinezen voor en we stoppen beslist geen suiker in benzinetanks van legervoertuigen. Wij zijn gewoon net als de buren, als ieder ander. Nou ja, we doen gewoon waar we zin in hebben”, meent Boeyen, afgestudeerd aan de Sociale Akademie.
De Oeffeltse gemeenschap ziet het echter met lede ogen aan. Raadslid G. Coenen stelt voor een namenlijst van de bewoners op te hangen in het gemeentehuis. “Dan kan iedereen zien wie er huist. En dat schrikt onze eigen jeugd af.” Maar dat idee wordt afgeschoten door de voorzitter van de raad. Coenen sputtert: “Maar ’t wordt toch een rotzooitje! Ik vind het een schande dat ze zelfs van hier en van Cuijk uit in Nijmegen op kamers gaan. Wat blijft er nog over van een net gezin?”
Het wordt niet beter met de manier waarop de krakers tegen werk aankijken. “Ik ga werken, goed, maar als me dat na een paar weken niet bevalt, houd ik ermee op. Dan doe ik gewoon weer een tijdje niets. Waarvoor zou ik trouwens doorlopend werken? Voor de toekomst? Wat kan de toekomst ons nu werkelijk bieden?”
’s Avonds hangen ze niet voor de tv, maar maken samen muziek of praten. “Voorlopig nog over allerlei zakelijke dingen zoals over de besteding van het huishoudgeld, wat er aan het huis moet gebeuren en hoe onze houding zal zijn ten opzichte van de buitenwereld.”
Als dat eenmaal is geregeld, staan er belangrijkere zaken op de agenda. “Defensie, vrede, noem maar op. Geweldloosheid is ons principe. We hopen alleen maar dat anderen dit principe ook naar ons zullen toepassen. Leven en laten leven. Wij zullen dan ons leven zelf wel uitstippelen.”
De elf krakers - jongeren tussen de 16 en 23 – zijn zich van geen kwaad bewust. Eén van hen, Jan Boeyen, zegt tegen De Gelderlander: “Noem het maar een leefgemeenschap, gewoon, omdat zo iets fijn is, weet je wel. Wij willen vrij zijn, ongebonden, contact hebben met mensen die denken zoals wij denken. Hospita’s bekijken ons tegen de achtergrond van allerlei sextoestanden en rellen in Amsterdam en schudden nee.” 
Als de eigenaar zegt dat ze weg moeten, dan gaan ze, zonder tegenstribbelen. “Dat zou ook indruisen tegen het door ons gehuldigde principe van de geweldloosheid.” Kortom, geen kwaaie lui. 
“Voorlopig nog over allerlei zakelijke dingen zoals over de besteding van het huishoudgeld, wat er aan het huis moet gebeuren en hoe onze houding zal zijn ten opzichte van de buitenwereld.” 
