Henk Kruger kon 60 geleden de ijscowinkel van zijn stiefvader Jo Hoevenaars overnemen. Zijn stiefvader had toen al een mooi bedrijf met de eerste softijsmachine in Helvoirt.
Henk breidde het uit met een cafetaria. Dit was een aanwinst voor Helvoirt en twee jaar later verbouwde Henk de aangrenzende bakkerij tot een een bar. Echter met één nadeel: hij had geen achterom meer en moest met zijn paarden door het café naar buiten. Maar dat vond hij helemaal geen probleem!
Hoewel friettenten in die tijd nog vrij onbekend waren, was Henk niet de eerste in het dorp die friet verkocht. Slager Jo Schoonus was hier een paar jaar eerder mee begonnen. Hij had in de steeg achter zijn slagerij een frietkar gezet en door een gat in de muur van zijn woonkamer konden de mensen dan friet halen zonder dat ze buitenom hoefden te lopen.
Om dit uit te proberen liet een passerende boer zich door Jo de Kriek (Jo Schoonus) overhalen om deze nieuwigheid te proberen. Toen hij het geproefd had, zei hij verbaasd: Verrekt, des-zen gebakken erpel!
Maar Henk Kruger had toch ook een primeur in het dorp. Hij was namelijk de eerste die een magnetron bezat. Wat groter dan die van nu, maar oerdegelijk en hij is nog steeds in gebruik. Met de aanschaf van een kassa meteen bij de opening van het cafetaria, was hij zijn tijd ook vooruit.
De cafetaria was na de opening meteen een succes. In al die jaren is er niet veel veranderd, alleen de zitplaatsen. En natuurlijk is het assortiment groter geworden. In het begin bakten ze de friet zelf voor in dierlijk vet, maar al snel was het niet bij te benen en kochten ze voorgebakken friet in en stapten over op plantaardige olie.
De bar die er na twee jaar bij kwam was tevens discotheek, dat was een uitkomst voor de jeugd in het dorp! De jeugd kreeg de smaak te pakken en vertrok naar de stad en het klantenbestand veranderde naar barklanten. Henk was hier niet rouwig om: het werd rustiger en gezelliger om een praatje te maken.
Enkele jaren geleden is de zaak overgenomen door zijn dochter Marieke, die er een hele lange tijd de scepter heeft gezwaaid.
Hoewel friettenten in die tijd nog vrij onbekend waren, was Henk niet de eerste in het dorp die friet verkocht. Slager Jo Schoonus was hier een paar jaar eerder mee begonnen. Hij had in de steeg achter zijn slagerij een frietkar gezet en door een gat in de muur van zijn woonkamer konden de mensen dan friet halen zonder dat ze buitenom hoefden te lopen.
De bar die er na twee jaar bij kwam was tevens discotheek, dat was een uitkomst voor de jeugd in het dorp! De jeugd kreeg de smaak te pakken en vertrok naar de stad en het klantenbestand veranderde naar barklanten. Henk was hier niet rouwig om: het werd rustiger en gezelliger om een praatje te maken.
