Het Bossche snoepwinkeltje

Het moet aan het einde van de zestiger jaren zijn geweest dat mijn nicht en twee neven met mijn tante en oom uit Wageningen bij ons in ‘s-Hertogenbosch op familiebezoek kwamen. Over en weer gebeurde dat een of twee maal per jaar. Niets bijzonders zou je zo zeggen.

Maar als ik recent (na de crematie van een andere tante) zit na te praten met deze nicht en neven komt er plots een verhaal bovendrijven over “het Bossche snoepwinkeltje”. De kinderen van mijn oom en tante (inmiddels vijftigers) kijken er zichtbaar vrolijk bij en vertellen enthousiast hun verhaal.

Thuis in Wageningen werd gezond geleefd. Snoep en andere suikerrijke traktaties waren in het kinderleven van mijn neven en nicht geen dagelijkse kost. Slecht voor je gebit en ook nog eens ongezond. Dat was bekend in onze familie. Door onze ouders werd daar trouwens wat minder nauw mee omgegaan. Mijn tandarts kan dat nu nog zien.

Op een mooie zonnige zomerdag komt de familie uit Wageningen op bezoek. Zoals gebruikelijk is er koffie met een gebakje en er wordt ook 's avonds meegegeten. Tussendoor gaat mijn vader met nicht en neven op pad. Ik kan het mij niet herinneren, maar zij vertellen dat ze in de Bossche binnenstad lopen en een snoepwinkeltje worden binnen geloodst. Terwijl ik dit schrijf, ruik ik al de geuren van anijs, zuurtjes, zoethout, duimdrop en andere dropsoorten, peperkoek en pepermunt. O ja, natuurlijk ook de kaneelstokken mag ik niet vergeten. Als het gezelschap de snoepwinkel in zich heeft opgenomen horen de drie kinderen mijn vader zeggen: “Zoek maar uit wat je lekker vindt!” De papieren puntzak wordt op een bescheiden wijze gevuld door de bediening achter de toonbank. Mijn vader moedigt de drie kinderen aan: "Je mag best nog meer uitzoeken! Kijk maar wat je lekker vindt.” Dat is niet tegen dovemansoren gezegd en even later loopt het viertal glunderend de snoepwinkel uit. Mijn vader heeft zich in een klap populair gemaakt bij deze nicht en neven.

Bij thuiskomst wordt dit smakelijk avontuur natuurlijk in geuren en kleuren verteld. Mijn tante en oom lachen erom. Een onvergetelijke middag van je kinderen bederf je namelijk niet. En zo kan ik er vijftig jaar later ook met een glimlach over schrijven.

Na het schrijven van mijn verhaal ging ik op zoek waar dat snoepwinkeltje precies was gevestigd zodat een foto dit familieverhaal illustreert. Tot mijn verbazing bestaat het snoepwinkeltje nog altijd. Het heet nu “Snoeperij Tum Tum” en is gevestigd in de Ridderstraat. Ik ga er binnenkort even naar binnen (met mijn kleinkinderen!).