Een prentbriefkaart van Rustoord St. Antonius

In Boxtel had men dit Rusthuis met de naam "Sint Anthonius".
Echter een half uur rijden westelijk in Kaatsheuvel had men een Missiehuis met die naam.

Op een oude briefkaart met poststempel-datum 1934 staat vermeldt : Deze kaarten worden verkocht ten bate van het Missiehuis "SINT ANTONIUS' - Kaatsheuvel. In oude kranten, op BHIC vind je o.a. dat dit Missiehuis in 1914 / '15 is gebouwd en er op 26 Dec. 1944 er een V1 bij is neergekomen.

Bijzonder verhaal weer, Gerard! Wat zou het mooi zijn als zich hier mensen melden die zelf nog op de vakantiekolonie zijn geweest, om aan te sterkten in deze landelijke omgeving. We wachten af ;-)

In 1959 of '60 ben ik 6 weken in Boxtel geweest. Dit werd geregeld door de RK parochie Laurentius in Heemskerk mmv Mevr. Floor Ik was toe 12 jaar. Volgens mij moet dit zijn geweest in het tehuis St. Antonius.

Dat zou heel goed kunnen Rinus. Heb je nog speciale herinneringen aan je verblijf in Boxtel? Of weet je nog hoe jullie b.v. de dag doorkwamen?

Elke dag hete melk met vel; huh! Dagelijks middagslaap 1 1/2 uur; Vaak wandelingen maken in het bos, hutten bouwen en bootjes snijden uit boomschors, erg leuk! Een keer op zaterdag tv kijken op kamer van directrice (Dappere Dodo of Pipo de Clown). Vanuit de doorgang slaapzaal-zusterkamertje las de zuster voor, voor het slapen gaan.

Ik heb nog een foto van mijn groep. 13 jongens op een boshek
Ik denk dat er alleen jongens waren. Ik kan mij niet herinneren dat er meisjes waren; volgens mij niet. Ik weet niet hoe ik hier de foto kan toevoegen.

Wat leuk om zoveel mooie herinneringen te mogen lezen Rinus, de hete melk met vel uitgezonderd :). Bedankt daarvoor en de foto mag je naar ons sturen (info@bhic.nl). Die gaan we graag bij jouw reactie plaatsen.

Begrijp niet dat er mensen zijn die hier leuke herinneringen aan hebben. Het waren de ergste 6 weken uit mijn leven. Gewoon op de trein gezet met een onbekende vrouw. Ik was 10 jaar. Er zaten zowel jongens als meisjes. Ja, die melk met vel was vies. Maar dat was het ergste niet. Ik vond het er vreselijk, had heimwee, ben er heel ziek geweest, veel flauwgevallen in de kapel i.v.m. nuchter naar de mis. Verplicht je bord leegeten met o.a. bloedworst en allerlei andere viezigheid. Mijn haar werd afgeknipt bij aankomst. De hele week dezelfde onderbroek aan. Je haar moest je wassen met groene zeep. 1x in de week onder de douche. Ik vond het een strafkamp. Kan er een boek over schrijven. Maar dat heeft Boudewijn Buch al gedaan. " Het Dolhuis".

Beste Tineke, bedankt dat jij ook jouw verhaal hier vertelt. Aan de hand van wat je beschrijft, kan ik me voorstellen dat je daar heel nare herinneringen aan hebt. Het klinkt allemaal behoorlijk heftig.

Dat lijkt in strijd met eerdere reacties, maar we merken het hier vaker: dé waarheid bestaat niet. Zelfs twee mensen uit hetzelfde gezin kunnen zich bepaalde gebeurtenissen totaal anders herinneren. Niet alleen de gevoelens verschillen, maar vooral de betekenis die wordt gegeven aan de ervaring. De gebeurtenis blijft hetzelfde, de herinneringen niet; die zijn heel persoonlijk.

Juist daarom waarderen wij het zeer als mensen beide kanten van een verhaal willen en durven te belichten. Veel dank voor jouw bijdrage.

Marilou, dank je voor je reactie. Het is onvoorstelbaar maar ik ben nu 67 jaar en ruik nog steeds de geur van het huis. Denk zelf dat dit onder de categorie jeugdtrauma valt. Geen idee waarom sommige het over bleekneusjes uit de stad hebben. Ik kom zelf uit een dorp aan zee met duinen en bossen. Aangezien mijn moeder zeer depressief was speelde ik als kind altijd buiten. Dus een bleekneusje was ik zeker niet. Als je nog nooit van je leven in een trein hebt gezeten en een vreemde vrouw neemt je aan de hand en zet je op een bank in de trein die vervolgens vanaf Den Haag naar Boxtel gaat, waarvan je op 9 jarige leeftijd niet een weet waar het ligt, is dat redelijk traumatisch te noemen. Heb verschillende keren overwogen om naar huis te lopen. Wist zeker dat de Bosscheweg 113 het verlengde weg was de Rijsstraatweg bij ons in het dorp. Ja zo denkt een kind van 9. Althans ik. Was 9 jaar in die tijd en geen 10 zoals ik in mijn vorige reactie schreef. Over mijn ziek zijn daar het volgende. Ik heb er schurft opgelopen in dat R.R.R. huis. Rust, Reinheid (hm hm ) Regelmaat. Van mijn kin tot mijn tenen in de creme gezet. Waarschijnlijk permetrine creme. Vervolgens van kind tot tenen helemaal in het verband gerold en daarna op zolder neergelegd. Echt rein was het er zeker niet. Dat rust klopte aardig. Je mocht in mijn herinnering niet eens praten met de andere kinderen. Althans niet binnen de muren van het huis. Wat ook extreem was dat je allemaal op je linkerzij slapen. Ik lag rechts in de hoek dus ik heb 6 weken naar een lichtblauwe muur mogen kijken. Het was zo erg , dat als je je in je slaap omdraaide, men je wakker maakte en je duidelijk maakte dat je weer op je linker zij moest gaan liggen. 's-Avonds moest ik me tussen de bedden op mijn knieën uitkleden. Dat viel niet mee. Maar we sliepen dan ook zonder onderbroek. Wel een pyjama broek. Dat moest dus op de grond uit het zicht gebeuren dat omkleden. Ben er zeker niet opgeknapt in dat huis. Heb er alleen maar zeer vervelende herinneringen aan. Een vreselijke periode in mijn leven. Oh, onze groep hadden ze de naam :"De pony's" gegeven. Het was in de herfst van 1961.

Opnieuw ben ik zeer onder de indruk van je verhaal, Tineke. Als je het zelf niet hebt meegemaakt, kun je nauwelijks bevatten hoe dat moet zijn geweest. En als je er dan bij bedenkt dat je destijds negen jaar was, dan zijn de woorden 'behoorlijk heftig' een understatement.

Los van de zwaarte van je verhaal ben ik verheugd dat je dat hier wil delen. Omdat alleen op deze manier verschillende kanten van een verhaal worden belicht. Bovendien vind je de juiste woorden voor een beeldend en aangrijpend relaas.

Nogmaals dank.

Ik herken deze verhalen maar al tegoed!
Wij werden vanuit Rotterdam per bus daar heen gebracht.De snoepjes die ik had meegekregen werden afgepakt zodra we daar binnen stapten.Heb er nooit een van gekregen.
Eerst werd je onderzocht en gedoucht dat ging er hard handig aan toe.
Daarna naar de slaapzaal waar je een bed kreeg aangewezen.
Elke dag wist je precies wat je te doen stond.
3x per dag naar de eetzaal en inderdaad melk met vellen! Als je het niet opdronk ging er een zuster achter je staan en zij hield je hoofd naar achteren en goot het dan zo in je mond brrr!!
Buiten spelen was dan nog wel leuk.
Mijn ouders kwamen 1x op zondag met de trein.Wat een hele onderneming voor hun was en ze moesten ook oppas regelen voor mijn broers want die mochten niet meekomen.
Dat vond ik wel leuk maar het afscheidt was vreselijk ik wilde mee naar huis!
Ook hebben we een keer in een een of andere processie mee gelopen wat heel lang duurde.
Elke vrijdagavond werd je gedoucht en nagekeken op luizen.Vreselijk!,
Wat een vreselijke tijd, kwam nog magerdere en zieker thuis dan ik daarvoor was.
Gelukkig hoefde ik na die ene keer er niet meer naar toe!

Hallo Mieke, ook jouw bijdrage is aangrijpend en tragisch om te lezen. Wat moeten al deze gebeurtenissen een enorme impact op je hebben gehad. Wellicht is het een (schrale) troost dat er hier meer mensen zijn die dezelfde ervaringen hebben? Of voel je dat niet zo?

Goed te lezen dat je na die ene keer ervan verlost was, want zo heb je dat ongetwijfeld ervaren. Veel dank voor het delen van je herinnering.

Verschrikkelijke tijd daar. Ik denk dat ik 6 jaar was, jaren `50 en op de trein gezet werd. op het viaduct Den Haag/ Wassenaar.Altijd aangebrande pap. Sliep op de jongenszaal, ze kwamen net 1 bed te kort op de meisjeszaal. Werd s`nacht vaak uit bed getrokken en in de hoek gezet. Want ik had mijn handen onder de dekens ???? Mijn vader miste mij zo ! Hij kwam stiekem , op de motor , uit Wassenaar, bij mij op bezoek.

Ik herken mezelf niet in deze verschrikkelijke verhalen. Ook ik ging van uit Rotterdam met een bus naar Boxtel. Ik moest na 6 weken nog eens 6 weken blijven ivm de klachten die ik “had” om daar heen te moeten gaan. Inderdaad klopt het wel wat de melk betreft en iedere ochtend levertraan, dat vond ik verschrikkelijk. Het buiten zijn en in de bossen greppeltje springen ( doe ik nu met m’n kleinkinderen) was echt geweldig , en ja voor het eerst televisie kijken op woensdagmiddag “ tante Hannie” . Boslucht was belangrijk, helaas moest ik daarna naar Egmond aan zee, 6 weken, zeelucht moest nu wel gaan werken zo zei men.. Of ze gelijk hadden of niet , geen idee, ben er heel goed doorgekomen en heb er geen trauma van opgelopen.. ( weet niet of we daar ook onderwijs kregen )
Misschien weet iemand dit , zowel in Boxtel als in Egmond aan zee.

De slechtste 6 weken in mijn jeugd, verschrikkelijk was het en veel details weet ik na 65 jaar nog steeds. Regelmatig rijd ik de afslag Boxtel af om te kijken naar het voor mij concentratiekamp. Vandaag weer gaan kijken en zag er bouwhekken omheen staan. Wordt afgebroken of gerenoveerd?
Diep triest wanneer ik er weer aan denk
Michael Bleekemolen

Tja ook ik ben in Boxtel geweest, verschrikkelijk. Als er spanningen zijn krimp ik nog steeds in elkaar. Als kinderen niet aten dan werd hun neus dicht geknepen tot hun mond open ging. Ik was 6 en verlaten van huis en haard. Ik snap echt niet waarom het jaar daarvoor ook al noodgedwongen ondergebracht vanwege ziek zijn van onze moeder. Ze hadden 10 kinderen. Ik zat in Boxtel met mijn oudste zus die me alle avonden een kus kwam brengen dat mocht dan gelukkig wel. Waarom dan een jaar later weer weg. Bed plassen gebeurde een keer en mocht in de koude badkamer “afkoelen” nee kind onvriendelijk. Ik was nogal lang voor mijn leeftijd maar mijn bed was te klein. Duurde even voordat er een ander bed stond.
Gelukkig is deze methode afgeschaft maar hoop dat het geen doofpotprijs verdient.

Ik heb hier een heel nare tijd gehad, 6 weken lang. In 1 woord verschrikkelijk. Ik ruik nog de vieze geur en de tinnen bordjes waar je verschrikkelijk eten op kreeg. Ik heb nog de kaartjes welke ik stuurde naar huis en die mijn familie terugstuurde, hier kan ik precies zien, wanneer ik daar was in 1957.
Douchen ging altijd gepaard, meerdere keren per week, met de aanwezigheid van een non, welke mij betastte, telkens weer.
Ik ging meerdere keren onder de douche, omdat ik in mijn bed plaste en dat moest ook iedereen weten, ik werd voor schut gezet ten overstaan van alle kinderen.
Rijd daar regelmatig langs, als ik uit het zuiden naar de randstad rijd, zag vorig jaar, dat het pand wordt afgebroken.

Ik heb hier een heel nare tijd gehad, 6 weken lang. In 1 woord verschrikkelijk. Ik ruik nog de vieze geur en de tinnen bordjes waar je verschrikkelijk eten op kreeg. Ik heb nog de kaartjes welke ik stuurde naar huis en die mijn familie terugstuurde, hier kan ik precies zien, wanneer ik daar was in 1957.
Douchen ging altijd gepaard, meerdere keren per week, met de aanwezigheid van een non, welke mij betastte, telkens weer.
Ik ging meerdere keren onder de douche, omdat ik in mijn bed plaste en dat moest ook iedereen weten, ik werd voor schut gezet ten overstaan van alle kinderen.
Rijd daar regelmatig langs, als ik uit het zuiden naar de randstad rijd, zag vorig jaar, dat het pand wordt afgebroken.

Els Campfes het is raar maar ik ben blij te lezen dat ik niet de enige ben geweest met traumatische herinneringen aan deze vreselijke periode. Wij komen uit het zelfde dorp. Persoonlijk denk ik dat ik alleen maar naar Boxtel moest omdat mijn moeder van alles mankeerde en depressief was. Zie me nog bij dokter Oosterbaan in de spreekkamer zitten met mijn moeder. Het kwam erop neer dat ik een blok aan het been van mijn moeder was. Daarom deze oplossing. 6 Weken uit de buurt van mijn moeder. Weet 100% zeker dat deze tijd een enorme impact heeft gehad op mijn leven. Maar mensen die dit niet mee hebben gemaakt, snappen er helemaal niks van.

Ik kan me weinig van herinneren 6 weken 1962 in de winter op de trein gezet
centraal Amsterdam veel in de bossen gelopen ik was 9 jaar oud

Mijn moeder is in 1927 geboren en als klein meisje naar de “kolonie “ in Bakkum gegaan. Henny Bakker.
Ik heb nooit vervelende verhalen gehoord ook geen leuke eigenlijk.
Wel zong ze vaak het liedje ; bij St, Antonius moet je wezen, bij St.Antonius moet je zijn, wordt je helemaal genezen van je ziekte en je pijn.
Het was een liedje van meerdere coupletten.
Ik zou het leuk vinden als iemand de hele tekst voor me heeft.
Doet me aan mijn moeder denken die helaas al 35 jaar geleden is overleden.

Dag Thérèse, een snelle online zoektocht langs 'liedjes van vroeger' en 'oude liedjes van toen' levert mij geen resultaat op. Maar... mogelijk komen hier mensen die het antwoord wél weten. Mocht dat zo zijn, laat van je horen en reageer via de blauwe knop Plaats reactie.

Dan horen we graag hoe het lied verder gaat.

al die negatieve berichten die ik lees kloppen allemaal want het was echt een concentratiekamp ik weet nog goed dat ik op een nacht heel nodig naar de wc moest want ik kreeg de dunne en de volgende morgen zij de zuster tegen mij jij wilt toch zo graag naar de wc dus toen moest ik de hele dag op de wc zitten in februari met min -10 graden op blote voeten toen heb ik de hele dag op de bril gezeten zo dat mijn voeten niet op die kouwe tegeltjes kwamen en met eten o wee als je je bord niet leeg at want dan kreeg je dat de volgende dag weer opnieuw net zolang tot je het op had maar gelukkig had ik een vriend daar die geen hutspot luste en ik luste geen rode kool met bloedworst en dan ruilde we stiekem de borden met elkaar dus de ene keer had ik 4 borden met eten en de andere keer hij want je kreeg twee van die kwakken met eten en die moesten op en dan die melk bij je brood met vel walgelijk ik kan nog veel meer schrijven maar stop nu want ik kom hier niet over uit gepraat het was een vreselijke tijd