Een van de initiatieven van de redactie van "Uit onze Knollentuin" was de oprichting van het Missie-Vacantie-Potje, het MIVAPO. De bedoeling was dat iedere Boekelse missionaris of missiezuster die voor een tijdje terug in Nederland was (missionarissen mochten gemiddeld eens in de zes jaar voor een paar maanden naar huis) uit dit potje een bedrag van ƒ 100,- zou krijgen.
Zo'n Boekels vakantiefonds voor missiewerkers was zeer welkom, want de missionarissen gebruikten de paar maanden thuis meestal om nieuwe fondsen te werven voor hun werk.
De pot werd vanuit allerlei activiteiten door de Boekelaren gevuld: er werd gecollecteerd op (gouden of zilveren) bruiloften, de kinderen van de fam. Van Delst speelden circusje en brachten de ƒ 1,25 die ze daarmee verdiend hadden naar het potje, er werd een fancy-fair georganiseerd, of een loterij tijdens de ontspanningsavond van de Tuinbouwvereniging.
Maar het gebeurde in 1960 bijvoorbeeld ook dat het “televisiepotje” van de familie Timmers op de Neerbroek geleegd werd in het MIVAPO. De kinderen op de Neerbroek keken wekelijks op de woensdagmiddag naar het TV-kinderuurtje (nog bijna niemand had TV) en betaalden daar een klein bedrag voor. MIVAPO ontving ƒ 30,62.
In maart 1960 schreef Pater Toon van den Berkhoek in onze Knollentuin een stukje over zijn ervaringen met het Missievakantiepotje:
“Ik ben wér thous en nou ha’k wa te zeggen. Knol: of ge nou in Afrika, Indie, Zuid Amerika of weet ik waor stoat, zet één ding out oewe kop: Ge komt nie stiekum de Knollentuin in!
’t Wôr aovens laôt, ’t sneuwde, ’t weijde hard, gruwelijk kouw en de weeg glattig. Mâr toch onthaolen ze oew feestelijk. Den Berkhoek stond me, in de kouw en in de sneuw, veur ons meuij versierde haus op te waachten: ons pasteurke, de kapeloan waoren er al recht. Den burgemister en de hoofdzelatrice van di blad kwaomen helemaol te voet uit ’t durp, want ’t waar te glattig, en dè in dezen moderne tijd, waorin binnenkort elke mus ‘nen bromfiets heeft…
Veul grote woorden waoren er gesproken, mar ’t bleef nie bij woorden, ik kreeg ook nog ne grouwte knol. Dieje knol waar ziek en deur Mivapo geopereerd; den blinde derm ha’n ze der ouwt gehaold en d’er honderd gulden veur in de plats gedauwd. Zône knol groeit er allein hier op Boekel…. Dè woar skon, dè trekte oew eigen oan.”
Zo'n Boekels vakantiefonds voor missiewerkers was zeer welkom, want de missionarissen gebruikten de paar maanden thuis meestal om nieuwe fondsen te werven voor hun werk.
