In het verhaal Verliefd paartje gedupeerd vertelde Gerard Veltman hoe eind jaren vijftig een mooi bouwperceel in Helvoirt aan zijn neus (en die van zijn verloofde) voorbij ging. Uiteindelijk kwam het toch nog goed...
De Helvoirtse gemeente had weer een stukje bouwgrond aangekocht en bouwde er weer twee dubbele woningen. Verder durfden ze niet te bouwen want er lag op de hoek van het perceel een brandkuil met eronder een wel, het bleef lang braak liggen.
Op een zaterdagavond wandelden wij erlangs en vonden het zonde van het perceeltje grond, dat er ruig bij lag. We liepen erop en stelden ons al voor dat we er zouden wonen. Zo mooi op een hoek van een straat, omringd door weilanden met een ver uitzicht, je kon er in de verte de trein zien rijden. Thuisgekomen had mijn verloofde het met haar vader over dat stukje bouwgrond waar de gemeente niet durfde te bouwen, omdat er een brandkuil met een wel lag, zoals ze ons verteld hadden. Haar vader kende dat terrein en vertelde al direct dat die brandkuil aan de overkant van de straat lag. Omdat hij dit zeker wist wilde hij het ook bevestigen. Hij ging direct die zondagmorgen, toen de mensen toch naar de kerk waren, met een grondboor in het terrein boren. Hij had gelijk: de brandkuil lag aan de overkant van de straat. Ondanks dat het witte zand maar op 40 cm zat, was het op het diepste punt van het perceel ten opzichte van de weg 1m 80 diep, maar het perceel ten opzichte van de weg moest 2.10 m worden.
Geen wonder dat de gemeente er stopte met bouwen. Er was geen andere bouwgrond voor ons, we hadden geen keus. Weer maar een aanvraag ingediend en we konden het kopen. In de eerstvolgende gemeenteraadsvergadering was het al een punt van de agenda en werd het algemeen goedgekeurd. Maar nu de prijs nog! Dat had meer voeten in de aarde. Deze grond moest veel duurder worden, zeiden er enkelen en wel 0.50 c. Hier waren ze het niet allemaal mee eens, voor die kuil was 0.25c voldoende en uiteindelijk werd deze grond verkocht voor F 2.75 per m2.
De woning, met een spits dak op de bijkeuken (foto: Gerard Veltman, 1964)
De architect werd weer in de arm genomen en de eerder goedgekeurde tekening van de niet gebouwde woning werd ingediend met platdak op de bijkeuken. De schoonheidscommissie keurde het weer af, omdat de bijkeuken nu met een spits dak uitgevoerd moest worden. Dit hadden we altijd gewild en met de vergunning in handen konden we gaan bouwen.
Er kwam wel een kostenpost bij: omdat we 1.80 m omhoog moesten werd het metselraam op 18 poeren gezet van 60 bij 40 en 1.80 hoog, met een betonnen balk er overheen van 40 cm. Daarbij werd er nog eens 80 m3 wit zand ingegooid om op hoogte te komen binnen de fundering. Nu kon er gemetseld worden en in 1963 was de aannemer klaar met bouwen. Maar we moesten wel met een oude keukentrap naar binnen, want de omgeving rond het huis was nog niet opgehoogd.
Toen we gingen aantekenen zouden we maar weer eens vragen aan de gemeente om de zwarte grond die ze ons nog hadden toegezegd. We hadden weer pech, want we hadden weer dezelfde gemeentesecretaris die ons het vorige perceel wat toegezegd was niet gunde. Dus toen we vroegen of dat er al zwarte grond was om ons perceel op te hogen, zei hij heel kortaf: “We hebben geen zwarte grond en jullie krijgen ook geen grond van de gemeente, want jullie zijn zo gaan bouwen.“ Maar het punt was, we hadden een perceel bouwgrond gekocht en we hadden een braakliggend perceel gekregen, dus voor een bouwperceel moest het nog opgehoogd worden. Hier was hij het niet mee eens en we konden gaan!
De nieuwe woning (foto: Gerard Veltman, 1964)
Toen mijn schoonvader zag dat er in de buurt twee bouwpercelen uitgegraven werden hield ik de burgemeester aan en vertelde hem het verhaal, dat als we de zwarte grond zouden krijgen die ons toegezegd was, we konden we trouwen en zonder trap naar binnen in ons huis. Omdat de burgemeester mijn verloofde goed kende - hij woonde twee deuren verder - beloofde hij direct te gaan kijken en het met de aannemer te bespreken. Dat had geholpen: met een kistje sigaren en een fles jonge klare bij ons werden de chauffeurs verwend en kregen ze bij elke lading een neut en een sigaar. Zingend gingen ze van het terrein af, maar ik had wel die avond 48 wagens zwarte grond van 6m3 en nog twee sigaren over!
Nu kon ik mijn bruid zonder trap naar binnen dragen en dat was een heerlijk gevoel!
