Regelmatig ontstonden er problemen over de hoogte van het water stroomopwaarts van de molensluis. De molenaar hield graag een zo hoog mogelijk waterpeil aan om te kunnen malen. Maar dat leidde tot overstromingen stroomopwaarts, waar de boeren natuurlijk niet op zaten te wachten.
Om daaraan een einde te maken stelde Karel V in 1545 het maximale stuwpeil voor een groot aantal molens op de Dommel en de Aa vast. Dit peil werd bij de molen aangegeven met een zogenaamde pegel. Maar de molenaars gingen regelmatig hun eigen gang en hadden soms lak aan de pegel.
Zo werd in 1727 in Son geklaagd, dat het water zo hoog stond dat het afgemaaide hooi in de beemden wegdreef. De molenaar van Wolfswinkel, Gerrit van Hoorn, trok zich niet veel van de klagers aan, waarop die zelf de molensluis maar open zetten. Dit soort schermutselingen tussen boeren en molenaar kwamen ’s zomers geregeld voor.
Ook werd de pegel soms verplaatst, door het water of door de molenaar zelf. In 1780 stond het water bij Wolfswinkel twee voet onder de pegel, dus onder het toegestane maximumpeil, terwijl er toch veel land onder water stond. In 1782 werd de pegel dan ook opnieuw gesteld, waarbij de laagste beemd als uitgangspunt werd genomen.
Zo werd in 1727 in Son geklaagd, dat het water zo hoog stond dat het afgemaaide hooi in de beemden wegdreef. De molenaar van 
