De teller van verkochte thrillers en romans van haar hand staat op ruim 2,5 miljoen (!); Esther Verhoef is dan ook een van de succesvolste en meest veelzijdige schrijvers van Nederland. Schrijven en lezen zitten haar in het bloed, en welke plek uit haar jeugd past daar dan beter bij dan de stadsbibliotheek in ’s-Hertogenbosch?
Foto Noortje Dalhuijsen
“Schrijven en lezen is bij mij altijd samengegaan: vanaf het moment dat ik kon schrijven, schreef ik elke dag minstens een uur, vaker langer, vanaf mijn achtste op een typmachine die ik voor mijn verjaardag kreeg. Door te schrijven verwerkte ik dingen die ik meemaakte of die me raakten, en vond ik antwoorden op vragen waar ik mee zat. Vanaf de tweede klas basisschool werd ik lid van de stadsbibliotheek in Den Bosch en fietste ik er een paar keer per week naartoe.”
“Dat eerste bezoek aan die enorme bibliotheek was een hele happening voor me als achtjarige. Ik kwam laatst in een oude doos een verhaaltje tegen dat ik schreef naar aanleiding van dat eerste bezoek, dus het is gedocumenteerd, haha. Blijkbaar mocht je maar vier boeken per keer lenen op zo’n jonge leeftijd. Dezelfde avond had ik die al uit, dus de volgende dag stond ik er weer.”
“Het bibliotheekgebouw vond ik erg indrukwekkend. Het was groot en voornaam en het was er stil. Je hoorde elke kuch en voetstap. In het begin kwam ik alleen op de eerste etage, waar de jeugdboekenafdeling was. Je kwam daar via een brede, open meranti trap. Ik weet nog dat ik het vervelend vond dat ik alleen boeken mocht lenen die bij mijn leeftijd hoorden, want de boeken op de jeugdafdeling had ik al snel uit.”
Een gelukje voor Esther; op studieboeken stond in die jaren geen maximum en dus werden die in groten getale door haar geleend. “Boeken van Konrad Lorenz (Ik sprak met viervoeters, vogels, vissen) en Desmond Morris (De kale aap) heb ik stukgelezen, maar ik las ook allerlei encyclopedieën en studieboeken over het sterrenstelsel, reizen en psychologie. Ik was als kind al heel erg nieuwsgierig en had meer vragen dan de mensen om me heen konden beantwoorden. ’s Nachts lag ik vaak na te denken over dingen als het heelal, eindigheid, waarom mensen doen wat ze doen, de zin van alles.”
Reizen in je hoofd
“Ik besefte heel goed dat de antwoorden op de vragen die ik had in dat gebouw te vinden waren. Die zoektocht naar kennis, informatie, was voor mij het belangrijkste, maar ik zocht ook naar mooie verhalen die me andere werelden lieten zien. Reizen in je hoofd is de essentie van lezen, en wat mij betreft ook van schrijven.”
“Achteraf gezien is het best opmerkelijk: ik schreef elke dag, maar beschouwde mezelf niet als schrijver. Boeken schrijven was iets voor andere mensen. Ik had weinig zelfvertrouwen als kind, maar ook nu ben ik nog steeds kritisch op wat ik maak. Het is niet snel goed. Voor mijn eerste publicatie in 1995 (De Engelse en Franse Bulldog) schreef ik vooral korte verhalen, losse scènes, dialogen, van alles. Dat bleef ik doen naast het schrijven van naslagwerken en encyclopedieën en mijn eind- en hoofdredacteurschap van magazines over dieren. Een complete, ‘full lenght’ roman of thriller schrijven leek me een onneembare vesting. Ik had zoveel respect voor fictieschrijvers, ik dacht niet dat ik dat in me had. Pas op mijn 32ste durfde ik die uitdaging voor mezelf aan en schreef ik ‘Onrust’, dat later is heruitgegeven onder pseudoniem Escober.”
Nieuw boek
Daarna is het hard gegaan, en nu staat er een indrukwekkende lijst aan romans, thrillers en columnbundels op haar naam. En daar komt op 4 februari 2020 een nieuwe titel bij: Labyrint. “Hierin staan 13 verhalen, eigenlijk 13 minithrillers – sommige beslaan meer dan honderd pagina’s, sommige maar tien. Een deel ervan is helemaal nieuw, en een aantal schreef ik eerder en heb ik in het afgelopen halfjaar nog eens goed onderhanden genomen. Met Labyrint keer ik terug naar de bron, naar de verhalen die ik in mijn jeugd schreef.”
Den Bosch
“Herinneringen uit mijn jeugd in Den Bosch heb ik verweven in Tegenlicht en Nazomer, romans die zich allebei in en rond mijn geboortestad afspelen. Sommige thrillers spelen ook in Den Bosch: in de Sil Maier-trilogie, die ik samen met mijn man Berry onder het pseudoniem Escober schreef, woont een van de hoofdpersonen in de Bossche binnenstad, net als de hoofdpersoon in Close-up. Alles te verliezen speelt zich trouwens ook af in Brabant, maar dan in en rond Heusden.”
op wat ik maak. Het is niet snel goed. Voor mijn eerste publicatie in 1995 (De Engelse en Franse Bulldog) schreef ik vooral korte verhalen, losse scènes, dialogen, van alles. Dat bleef ik doen naast het schrijven van naslagwerken en encyclopedieën en mijn eind- en hoofdredacteurschap van magazines over dieren. Een complete, ‘full lenght’ roman of thriller schrijven leek me een onneembare vesting. Ik had zoveel respect voor fictieschrijvers, ik dacht niet dat ik dat in me had. Pas op mijn 32ste durfde ik die uitdaging voor mezelf aan en schreef ik ‘Onrust’, dat later is heruitgegeven onder pseudoniem Escober.”