De rooilijn

Die gaven aan dat we mochten bouwen, maar dan moesten we 18 meter van het midden van de straat blijven, dus we moesten heel veel meters terug vanaf de weg gezien, aangezien ons oude huis zowat tegen de weg aan stond. Op de titel 'De rooilijn' kom ik later terug.

Het was niet alleen een woning, maar tevens een winkel voor fietsen, alle galanterieën zoals spijkers, ijzerdraad, prikkeldraad, zeisen en wetters, hamers, beitels, borden, pannen en alles voor in de keuken.

Tussen de winkel en keuken zat een deur die niet altijd afgesloten was. Op een keer heb ik daar gebruik van gemaakt, alhoewel ik dat niet mocht. Wat ik verkeerd gedaan had, weet ik niet meer zo goed, maar mijn vader zei: “Jij komt de poort niet uit vandaag!” Op een gegeven moment wilde ik toch weg, want ik had gehoord dat de meisjes uit Eindhoven in de buurt waren en die wilde ik graag zien. Toen ben ik niet de poort uit gegaan, maar ben met mijn fiets door de keuken en door de winkel eruit gegaan. Toen ik later thuis kwam, zag ik aan mijn vader dat 't niet helemaal goed was. "Ik had toch gezegd dat jij de poort niet uit kwam," zei mijn vader! Toen zei ik:"Dat heb ik ook niet gedaan, ik ben door de winkel gegaan." Het is gelukkig met een sisser afgelopen, want ik had toch een hele lieve vader.

Op mijn zestiende verjaardag kreeg ik een nieuwe bromfiets, wat ik helemaal niet verwacht had.

Wat betreft de rooilijn: nadat mijn ouders waren overleden bleef mijn broer bleef in het ouderlijk huis wonen. Na jaren kreeg hij een bericht van het kadaster dat hij de grond kon kopen die voor ons huis lag. De grond dus, waar vroeger ons oude huis op stond. Toen heeft mijn broer Frans naar het kadaster geschreven: "Als dat jullie grond is, neem 'm dan maar mee en laad 'm maar op, als je het gat maar dicht maakt!"

Er zijn wel enkele paaltjes gezet halverwege tussen het huis en de weg. De afloop weet ik eigenlijk niet meer zo goed.

Lees ook

Schuilkelder in den hof