De bemanning van de NA260; 2e van links: Maurice Bordier
Als kind vond Geneviève het verschrikkelijk dat ze haar vader moest missen. Zij had hem zo graag gekend. Maar vader was een formulier geworden, een stukje papier met daarop een kruisje en een datum. Later, toen Geneviève volwassen was, kreeg zij behoefte om meer over hem aan de weet te komen. Wat voor een man was Maurice Bordier geweest? Hoe was hij precies aan zijn einde gekomen? Hoe had hij zijn laatste uren beleefd?
Maurice Bordier lag begraven op de Franse militaire erebegraafplaats in het Zeeuwsche Kapelle, dat was bekend. 
Maar dat was niet de plek waar hij was gesneuveld. Geneviève moest op zoek naar meer. Sommige gegevens waren met deskundige hulp relatief gemakkelijk te achterhalen. In het leger wordt immers alles geregistreerd. Naam, functie, militaire eenheid, standplaats, in welk vliegtuig hij gezeten had en nog veel meer. Zijn vliegtuig, de Halifax III NA260 (call sign L8-G) van het squadron Tunisie, gelegerd op een Engelse vliegbasis bij York, was op 7 februari 1945 na een raid op Goch in Nederland gecrasht op 'het landgoed De Veluwe', zo stond genoteerd. Met het tijdstip erbij: 22.20 uur.
In de Peel
De locatie gaf misverstanden. De Gelderse Veluwe was zo gevonden, maar dáár was de NA260 nooit gevallen. Jarenlang zocht Geneviève vergeefs naar aanknopingspunten. Zij kon niet weten dat er nog een kleine Veluwe lag in de Peel, in het Brabantse Asten-Heusden. Dat ontdekte ze pas ná de millenniumwisseling, toen zij in Engeland een verslag vond van een interview met een overlevende van een andere gecrashte bommenwerper, de Halifax III NA197 (call sign L8-H). Dat vliegtuig was op 7 februari 1945 om 22.22 uur eveneens op 'landgoed de Veluwe' naar beneden gestort. In dat verslag stonden eindelijk plaatsnamen: Asten en Eindhoven. En nog belangrijker: die overlevende vertelde in het interview dat hij vlak voor zijn eigen crash het toestel van háár vader had zien verongelukken. Nu wist Geneviève het zeker: zij moest in Brabant zijn.
In Asten kon niemand haar echter van dienst zijn; de archieven waren verhuisd naar Eindhoven. Maar nu liet Geneviève Bordier niet meer los; zij zocht contact met het regionale archief in Eindhoven. Archivaris Hans van de Laarschot - toevallig Astenaar - kon haar aanvankelijk niet helpen. Hij had nog nooit van de NA260 gehoord. Wel van dat andere toestel, de NA197, daarvan was het lot bekend. Dat toestel was op de grond ontploft, daar hoorde een dramatisch verhaal bij dat uitvoerig was gedocumenteerd. Maar de NA260? En de naam Bordier? Niets!
Totdat hij ten lange leste een document vond, dat bewees dat haar vader tijdelijk begraven had gelegen op de militaire begraafplaats Woensel en vandaar was overgebracht naar Kapelle. Ook op dat document stond dat hij in Asten-Heusden was gesneuveld. Intussen was het 2012 en was Genevièves vader al meer dan 67 jaar dood!
Via het internet ging zij nu ook op zoek naar mogelijke getuigen op locatie. Daarbij kwam zij in contact met oud-Heusdenaar Gerard Jeuken. Diens vader woonde in 1945 niet ver van de rampplek in de nog onontgonnen Peel en had vaak verteld over de krater van de NA197 en het kruis dat erbij had gestaan ter nagedachtenis aan twee nooit geborgen slachtoffers. En had hij ook niet verteld over een tweede crash die nacht?
Maar nee, van de NA260 had in Asten niemand ooit geweten, hoe kon dat?
Grote krater
Om een lang verhaal kort te maken: het had die 7e februari 1945 nogal gespookt in het luchtruim boven de Peel. Een Duitse nachtjager had er twee bommenwerpers in brand geschoten, beiden met de bommenlast nog aan boord.
De eerste, de NA260 van Genevièves vader, ontplofte om 22.20 in de lucht. De tweede, de NA197, explodeerde nauwelijks twee minuten later op de grond en sloeg een grote krater achter boerderij Frans Maas. Er waren brokstukken teruggevonden tot op 600 à 700 meters afstand...
De slachtoffers werden door Engelse bewakingstroepen geborgen en afgevoerd. Niemand merkte op dat moment op, dat de brokstukken en slachtoffers niet van één, maar van twee identieke vliegtuigen afkomstig waren. Die nacht 
maakte het collectieve geheugen van twee vliegtuigcrashes één grote ramp. Alleen een toenmalig buurmeisje wist zich heel veel later te herinneren dat er die nacht negen doden vielen; meer dan er gewoonlijk in één bommenwerper zaten.
Maar niemand op locatie kreeg die nacht te horen dat naast Jean Marie Bagot, Paul le Mithouard en Bernard Pelliot van de NA197 óók Jean Aulen, Henri Berdeaux, Roger Bordelais, Maurice Bordier, Raymond Patry en Corentin Rognant van de NA260 gesneuveld waren. Die zes Franse crewleden zouden anoniem hun grote offer aan de vrijheid van Europa hebben gebracht, als niet het dochtertje van één van hen een leven lang had gezocht naar sporen van haar vader....
Ook al is het nu bijna 75 jaar geleden, in de Groote Peel wordt intussen door Gerard Jeuken en een groeiende groep geïnteresseerden naarstig gezocht naar resten van de NA260. Pas als die gevonden worden, is het mysterie van de dubbelcrash echt opgelost!
NB: Dit verhaal werd geschreven om mensen in de Peel te motiveren om ook persoonlijke oorlogsverhalen te vertellen in het kader van Crossroads Brabant, de herdenking van 75 jaar bevrijding in 2019.
