Een van de aardigste mensen in Beers was zeker Jan Ven (Jan van de Ven). Dat vonden wij als kinderen. Jan hield van kinderen, hij had er zelf een heleboel.
Bron: BHIC, fotonummer DCVAR-000860
Ik meen dat hij uit Herpen afkomstig was, uit de buurt van Oss. Dat dialect bleef hij in Beers gebruiken. Jan was mandenmaker van beroep. Een wagentje op fietswielen hing hij achter zijn fiets, met daarop een aantal van zijn producten en daar reed hij mee naar zijn klanten. Manden maken deed hij meest buiten. Je kon daar als kind naar kijken. Het was fascinerend om hem bezig te zien als hij een mand maakte. Hij zat daarbij op een laag stoeltje en sloeg met de zijkant van zijn hand de gevlochten tak de wilgentenen vast. Dat was verbazingwekkend.
Waar hij dan zat, stond een perzikboompje. De rijpe perziken lagen eronder. Dat bracht Ad op het idee om er een te vragen, terwijl Jan daar zat te werken. “Je raapt ze ALLEMAAL op,” zei Jan met nadruk, ”en als je er een vergeet, dan draai ik je een poot uit en sla ik je met het bloej-eind in de nek.” Wij kwamen niet meer bij van het lachen. Ad viel letterlijk om. De perziken hebben we meegenomen.
Het was de gewoonte om na de hoogmis (de mannen althans), om tegenover de kerk bij Arnold Claassen (“de Clòs”), een potje bier te gaan drinken. Pa was bevriend met Jan. Als hij dan naar huis kwam, ging Jan met hem mee. Hij ging dan op de bank zitten en soms viel hij daarop ook in slaap. Wij zaten met open mond te luisteren en te lachen met als Jan vertelde. Ik herinner me dat hij zat te vertellen over een pan bokking. “Ik had er wat te veel van gegeten, en die wilden er weer uit. Ik zei: “Ge zijt erin, en ge blijft erin”. Aldus Jan, daarna viel hij in slaap. Voor ons kinderen was het een prachtige vertoning. (Dat is ook de reden dat ik het nog voor me zie).
