In juli 1975 kwamen welzijnswerkers Piet Willems en Jeanne Coret bij mij op kraamvisite. We spraken over het gebrek aan activiteiten voor vrouwen in de wijk. Ik voelde er wel iets voor om hiermee aan de slag te gaan. Maar soms gaan dingen minder snel dan je zou willen.
Protesterende vrouwen uit Den Bosch-Oost in het stadhuis.
Pas bijna drie jaar later, in 1978, ontstond vanuit een diversiteit aan vrouwengroepen en -activiteiten de Vrouweninitiatiefgroep. Daarna ging het echter snel: in 1980 waren er al zo’n 20 actieve vrouwengroepen! Dat het vrouwennetwerk zo snel groeide kwam ook doordat Marijke Pennings sinds 1978 vanuit het op te richten Gezondheidscentrum in de wijk diverse activiteiten voor vrouwen ondersteunde en begeleidde.
Marijke en ik vormden een goed koppel voor de coördinatie, de ondersteuning en de begeleiding van het vrouwenwerk. Vanaf september 1979 werd dat beloond met een DCAW-baan[1] voor elk 20 uur per week. . Deze DACW-banen (Districtsbureau Aanvullende Civieltechnische Werken) waren een werkverruimende maatregel van het Arbeidsbureau.
Na 1,5 jaar hield deze baan echter op. Acties richting gemeente, provincie en politieke partijen leidden niet tot een oplossing. Maar de vrouwen van Oost gaven niet op. Ze verzamelden honderden handtekeningen en togen daarmee naar het stadhuis voor een gesprek met de wethouder, die echter niets wilde beloven.
Voor de vrouwen was deze vorm van actievoeren en protesteren een geheel nieuwe en spannende ervaring. Uiteindelijk bood het toenmalige ministerie van C.R.M. uitkomst door een emancipatiebaan ter beschikking te stellen. Zo konden Marijke en ik vanaf augustus 1981 weer elk onze 20 uren betaald voortzetten.
Althans, voor een tijdje. In de jaren tachtig werd op landelijk en lokaal niveau flink bezuinigd. We konden het via allerlei pogingen tot verlenging nog een tijdje rekken, maar in januari 1987 kwam er definitief een einde aan. Naast het vrouwenwerk hadden we al die jaren ook veel tijd en energie gestoken in de coördinatie en het uitvoerend welzijnswerk van Welzijnsproject-Oost.
Daarom vonden wij en de vrouwen van de initiatiefgroep het niet meer dan redelijk als er uren voor het vrouwenwerk zouden worden vrijgemaakt vanuit de subsidie voor het W.P.O. Maar dat stuitte op grote weerstand van de opbouwwerker, waarop een pijnlijke strijd volgde. Uiteindelijk moesten wij beiden elders solliciteren, met als (kleine) pleister op de wond dat de vrouweninitiatiefgroep met 6 uur vanuit het Welzijnsproject-Oost kon worden gecoördineerd. Dit heeft geduurd tot 1993.
Reageer hieronder, deel je herinneringen aan de vrouwenbeweging en vul deze pagina aan! Foto's kun je sturen naar info@bhic.nl. Wij voegen ze dan hier toe. Vragen en opmerkingen kun je ook plaatsen op het forum.
