Als derde stad in Noord-Brabant kreeg Tilburg in 1897 een algemene drinkwatervoorziening. Naast een buizennet en een pompstation kwam er ook een watertoren. De Tilburgse toren is een van de allerlaatste watertorens in Nederland die buiten gebruik is gesteld, namelijk pas in 2007, na 110 jaar trouwe dienst. Tot 1970 was dit de grootste watertoren van Noord-Brabant.
In 1894 verleende de gemeente Tilburg een concessie aan de Haagse civiel-ingenieur G.J. de Groot voor het aanleggen en exploiteren van een waterleiding in de gemeente. De plannen voor de technische infrastructuur waren gemaakt door de Friese ingenieur H.P.N. Halbertsma (1853-1929). In 1895 richtte De Groot de N.V. Tilburgsche Waterleiding-Maatschappij op.
Halbertsma maakte als zelfstandig civiel-ingenieur een groot aantal ontwerpen voor waterleidingen. Van 1903 tot 1910 was hij directeur van de gemeentelijke water-, gas- en electriciteitsbedrijven in Wiesbaden, van 1910 tot 1917 was hij technisch directeur van de Maatschappij tot Bouw en Exploitatie van Gemeentebedrijven (Mabeg). In Tilburg ontwierp Halbertsma ook de watertoren. Andere torens van zijn hand zijn die van Leeuwarden, Meppel, Roermond en Roosendaal.
In Tilburg heeft dat een mooie, karakteristieke toren opgeleverd. Het opgaande werk is uitgevoerd in donkere baksteen, terwijl de horizontale elementen veelal zijn uitgevoerd in zand- en hardsteen. De toegangsdeur kreeg een neo-renaissancistische sieromlijsting. De geleding in drieën wordt benadrukt door de heldergele banden.
De nieuwe waterleiding was niet alleen van belang voor de burgerij, maar zeker ook voor de Tilburgse fabrieken, met name die van wollenstoffen. Vandaar waarschijnlijk dat de toren een reservoir kreeg dat voor die tijd aanzienlijk was. Met zijn waterreservoir van maar liefst 1.000 m3 was de Tilburgse watertoren vrij lang de grootste van Noord-Brabant. Pas door de bouw van de nieuwe watertoren van Eindhoven in 1970 raakte Tilburg die leidende positie kwijt.
Tijdens de Tweede Wereldoorlog hebben Duitse soldaten de toren gebruikt als uitzichttoren voor de luchtverdediging. Aan het eind van de oorlog hebben de Duitsers geprobeerd de toren op te blazen, maar dat is niet gelukt, al raakte het gebouw wel beschadigd. Dat maakte een restauratie noodzakelijk, die in december 1947 werd afgerond.
Vijftig jaar later, in 1997, bestond de toren 100 jaar. In de jaren daarvoor is opnieuw een restauratie aan de toren uitgevoerd. Tien jaar werd de watertoren, als een van de laatste in Nederland, buiten gebruik gesteld. De Tilburgse toren is nog steeds eigendom van het waterleidingbedrijf Brabant Water.
In 1894 verleende de gemeente Tilburg een concessie aan de Haagse civiel-ingenieur G.J. de Groot voor het aanleggen en exploiteren van een waterleiding in de gemeente. De plannen voor de technische infrastructuur waren gemaakt door de Friese ingenieur H.P.N. Halbertsma (1853-1929). In 1895 richtte De Groot de N.V. Tilburgsche Waterleiding-Maatschappij op.
Halbertsma maakte als zelfstandig civiel-ingenieur een groot aantal ontwerpen voor waterleidingen. Van 1903 tot 1910 was hij directeur van de gemeentelijke water-, gas- en electriciteitsbedrijven in Wiesbaden, van 1910 tot 1917 was hij technisch directeur van de Maatschappij tot Bouw en Exploitatie van Gemeentebedrijven (Mabeg). In Tilburg ontwierp Halbertsma ook de watertoren. Andere torens van zijn hand zijn die van Leeuwarden, Meppel, Roermond en 
De nieuwe waterleiding was niet alleen van belang voor de burgerij, maar zeker ook voor de Tilburgse fabrieken, met name die van wollenstoffen. Vandaar waarschijnlijk dat de toren een reservoir kreeg dat voor die tijd aanzienlijk was. Met zijn waterreservoir van maar liefst 1.000 m3 was de Tilburgse watertoren vrij lang de grootste van Noord-Brabant. Pas door de bouw van de nieuwe watertoren van 
