Alleen taart bij een Communie

Het voor deze gelegenheid benodigde potje Flipje aardbeienjam werd op de Molenhei gehaald bij onze kruidenier, Piet den Dikke. Op de witte, 25 centimeter grote emaillen schaal met de blauwe rand werd een laag beschuiten gelegd, die al met aardbeienjam was besmeerd.

Op het houtfornuis of kolenkachel werd in de gietijzeren ketel de melk roerend aan de kook gebracht, zoals dit op het pakje vermeld stond. Je moest vooral goed blijven roeren, want de melk brandde snel aan. Er werd verteld dat er bij de melkfabriek veel water aan toegevoegd werd. Ook kreeg men de tip eerst water in de pan aan de kook te brengen.

Hierna werd al roerend het puddingpoeder er aan toegevoegd en liet men de inhoud nog even doorkoken. Daarna werd de pudding met de scheplepel uit de ketel geschept en over de laag beschuiten uitgegoten. Op deze eerste laag werd een tweede laag besmeerde beschuiten gelegd en zo we gingen door tot de rol beschuit en de pudding op waren. De taart werd naar de frisse kelder gebracht waar deze afkoelde op de koude cementvloer.

De ketel en het jampotje waren nu voor ons kinderen: die mochten wij leeg skarse (schrapen). Het glazen jampotje werd afgewassen en voor het dubbeltje statiegeld teruggebracht. Op de dag zelf was het dubbelfeest, want er was taart, voor ieder een smalle gesneden punt.

Jaren later kwam het slagroomgebak. Smaken verschillen, maar ik vond en vind de Oorlogstaart nog altijd het lekkerst. Adriaan Sanders: “dat was een luxe bij jullie. Bij ons werd er een pot eigengemaakte kroezeljam, van kruisbessen, uit de kelder gehaald, waarmee de beschuiten besmeerd werden. In West-Brabant kent men deze lekkernij onder de naam Oorlogstaart.”

Het gerammel van de hengel van de ketel deed mij denken aan vroeger en al onze zintuigen werden bij het koken van de pudding weer geprikkeld. De productie van de kookpudding V.I.F. was in handen van de Familie Vlijmincx uit Heeze. De fabriek werd opgericht in 1938.

V.I.F. betekent Voor Iedere Fijnproever. Op de foto staat rechts de fabriek, aan de spoorlijn in Heeze. Ze hadden een keus aan smaken: Amandel, Chocolade, Citroen, Frambozen en Vanille. De zakjes met een inhoud van 67 gram puddingpoeder waren verpakt per half dozijn in cellofaan.

Het beeldmerk van V.I.F. was een eekhoorntje, zoals die voorkwamen in de bossen bij de fabriek. 

Er waren ook puddingpoeders van merken als Dr. Oetker, Koopmans, Atlanta, AJP en Duryea. 

P.S. Om aan het plaatje van het pakje V.I.F.-pudding te komen, heb ik, behalve veel telefoongesprekken, 240 autokilometers naar vier locaties nodig gehad.