Bij brandalarm werd op de grote klok geklepperd, bij het Angelus werden de eerste negen slagen met een kleine klok geklepperd en daarna geluid. In de Almanak van het Missiehuis SVD in Uden las ik een verhaal over het luiden met een stille klok.
In 1868 werd in Nederweert burgemeester Vullers benoemd tot lid van Provinciale Staten. Om de feestvreugde kracht bij te zetten was iemand op het idee gekomen om de klok te luiden zonder klepel. Men zou - om een krachtiger geluid te geven - met een hamer hard op de grootste luidklok slaan. Het bleef bij een enkele slag, want de klok brak en was daardoor onbruikbaar.
In Uden werd in 1947 de klok zonder klepel geluid, Broeder Gerardus beschrijft dat alsvolgt. De nieuwbouw van het jaar 1922/23 gaf aan het Missiehuis een royaler voorkomen en was er op berekend, zo'n 180 tot 200 studenten te kunnen huisvesten. De inwijding van het nieuwe gebouw ging met enige feestelijkheid gepaard, waarbij zich een enigszins vermakelijk incident voordeed. De nieuwbouw was ook een klokkentoren rijk waarin een klein klokje zijn vreugdetonen zou laten horen, en dat de bewoners van het Missiehuis in vervolg voor de verschillende oefeningen van de dagorde zou oproepen.
De klok was er goed en wel geïnstalleerd en na de wijding zou de klepel er in gehangen worden om het klokje voor de eerste maal zijn metalen stem te doen weergalmen. Maar helaas, de klepel was er niet! De broeder die hem daags tevoren nog had klaargelegd, merkte tot zijn schrik, dat hij verdwenen was. Overal werd gezocht maar zonder resultaat. Het klokje was gezegend, maar het bleef voorlopig stom. Enige dagen later werd de klepel gevonden… aan de andere kant van Uden. Een stelletje skèlme-kippendieven had het een handig werktuig gevonden om de deuren van kippenkooien te rammeien. Bij nachtelijke karweitjes in het dorp werden ze schijnbaar gestoord en lieten de klepel in de steek. Zodoende kon de klepel eindelijk worden gebruikt waarvoor deze ook bestemd was.
In Grave zocht ik tevergeefs bij het BHIC in Udense Couranten naar meer informatie over de diefstal en vondst van de klepel. Vader woonde op hetzelfde buurtschap en voerde materieële reparaties uit bij het klooster; toch is het grappige voorval nooit verteld. Bij het spreekwoord "De klok horen luiden maar niet weten waar de klepel hangt" was hier ten dele juist, hier was geen hoorbaar klokgelui.
Tot in de jaren vijftig was op Paaszaterdagmiddag 12 uur de 40 daagse vasten afgelopen; dat liet men luidruchtig horen. In mijn kinderjaren heb ik het geluid van de brandklok nog gehoord. Pasen zijn dagen van klokkengelui, bij het schrijven voor de website van BHIC trakteerde ik bij het 100ste verhaal met cake, nu bij het 150ste met klokgelui, maar zonder klepel blijft het stil.
Prettige Paasdagen.
