Wij hadden een eigen bos. Verder hadden we niet veel, maar dat dan weer wel. Nou ja, een bos, een bos, er stonden wat bomen bij elkaar, doorsneden door een kronkelig fietspad. Als kind ervoer ik dat bos toch meer als een woud, met woudreuzen van wel een meter of zes hoog. Erin klimmen was best wel een uitdaging. Eruit vallen een risico van het vak, maar dat is een ander verhaal.
Op een goeie of kwaaje dag trok ik met onze Toon diep ons woud in. En wat ontwaarden wij daar onder het donkere bladerdak? Een kapokmatras! Dat hadden asociale onverlaten gewoon in ONS bos geflikkerd. Belachelijk!
Alhoewel, belachelijk? Je kunt natuurlijk in problemen ook kansen zien en dat is precies wat onze Toon deed. We verzamelden wat droog sprokkelhout en bouwden een mooi houtvuurtje op om dat stomme matras op te stoken. Zo los je problemen op.
Om te zorgen dat het vuur wat hoger oplaaide, zwiepten we met bremtakken uit de spoorsloot aan de rand van het bos. Binnen de kortste keren brandde de boel als een tierelier, dat wil zeggen het brandhout, want het kapokmatras lag alleen maar te roken als een Duitse sjoemeldiesel. Met onze bremtakken sloegen we het vuur uit, waar het al te vrijpostig alle kanten op wilde.
En daar ging het mis. Het vuur werd voor ons al snel oncontroleerbaar. We kwamen handen te kort. Onze takken leken het vuur eerder aan te wakkeren in plaats van het terug te dringen. In paniek renden we zo snel als onze jonge benen ons dragen konden naar huis om onze grote redder in de nood erbij te roepen: Vader, vader, “ze” hebben ons bos in brand gestoken!
Onze vader (die inmiddels allang in de hemel zijt) pakte onmiddellijk de uitdaging om zich als held te onderscheiden op, nam twee emmers water mee – een schamele twintig liter! – en snelde met ons naar de onheilsplek. En jawel, vaders zijn inderdaad helden, voor kinderen. In zijn eentje maakte hij korte metten met het vuur.
Hij bedankte ons hartelijk voor de waarschuwing. Ik denk niet dat ie enig idee had wie er achter die brand zat. We hebben hem nooit verteld wie de brandstichters waren. Wij werden wel wat voorzichtiger met vuur. Al doende leert men.
