Een Hemelse Ontmoeting

Hoi Hanneke! Blij je weer terug te zien, met je mooie krullen, die waren al eeuwig, maar ik zie geen vleugels, dat was vroeger toch verteld! Dat je zolang op me heb moeten wachten, we dronken vroeger de melk van ons geit, een heldere uitspraak van mijn broer. Afkloppen!!

Natuurlijk!!, ook ik heb je meer gemist dan jij mij. Dat zei je toch ook van je peettante, het waren vorig jaar de woorden in de advertentie: In Memoriam, in plaats van de H. Missen.
Het mondelinge afscheid, Eerste Pinksterdag en de volgende dag het definitieve vertrek is al weer vijf jaar geleden, maar ze hadden je natuurlijk boven nodig, met al je talenten.

Je hebt allicht je moeder en vader, tante Sientje, Oma en tante Riek opgezocht en zeker ons Moeke, kon je vertellen over je tuintje. En die nonnen natuurlijk ook even onder handen genomen, nu kreeg je de kans hun een schop onder de kont te geven. Wat zeiden ze: “we hadden het zo niet bedoeld”?

En ik heb ondertussen niet stil gezeten, want je vroeg op je sterfbed toch om een boek te schrijven met de titel “Waar vindt U nog zo’n dappere vrouw.” Ik kon alleen maar schrijven over herinneringen, want je dagboeken had je weggedaan. De balpen heb ik geruild voor de PC, waar je een hekel aan had. Jammer dat je dat tijdperk niet meegemaakt hebt, de huiskamer zou met twee schermen zijn gevuld. Aan het toetsenbord ben ik niet verslaafd geraakt; het is zelfs de invulling geworden.

Het wekelijks verhaal staat op de site te lezen, de geschiedenis van onze tijd, waarbij ook jij regelmatig de revue passeert, ik voel dat je over mijn schouder meekijkt, bedankt voor de dagelijkse successen. Ik zie zoveel op dat scherm, dat voor jou interessant was geweest. Weet je nog de uitzendingen van Nesthäkchen in de Kerstweek? Maar ook uit de verslagen die je van onze studiereizen hebt gemaakt, heb ik informatie geput.

De cactussen hebben je gemist en zijn jou achterna gegaan; ik sprak er te weinig tegen. En het Tuintje waar je om had gevraagd: het is allemaal groen als een gazon, zelfs het grindpad dat van mij was, heeft dezelfde kleur. Ik ben ook een dagje ouder geworden. Eerst deden we alles samen, nu kreeg ik jou werk er ook nog bij. En dan de stilte in huis zonder radio, tv en jou, Hanneke. Het gaf veel tijd om na te denken.

Maar ik had niet te klagen, bijna dagelijks was het: “bedankt Hanneke!” Ik zag je elke dag terug onder de vereeuwigde afbeelding, samen onder de leeslamp, met je stapel boeken. Nu ik heb ervaren wat een huwelijk was (en is!) hoop ik dat we eeuwig samen zijn.