Zoals afgesproken gingen mijn vrouw Jo en ik bij Tante Sientje, tante van mijn vrouw, in de Hoofdstraat ‘op de koffie’. Het echtpaar Kees Hak en Sientje Rooijakkers dreven daar, in het centrum van Best, eerder een kruideniers- en groentezaak. Deze was enkele jaren eerder opgeheven en beide genoten nu van een welverdiende oude dag.
Tante Sientje schilt de aardappelen
Het was zoals gewoonlijk achterom en we betraden de verwarmde kamer, gestookt met een driepits hout/kolenkachel. Op de schoorsteenmantel de transistorradio.
Tante Sientje was bezig met het schillen van de aardappelen voor het middagmaal, altijd met een opgewekt gezicht. Kees, haar man, hield de straat en de parkeerplaats ’in de gaten’. Aan de muur een foto van paarden, Kees was een paardenliefhebber, het trekdier waarmee vroeger het voertuig werd getrokken, beladen met de winkelwaar die aan de man werd gebracht. Meestal samen met zijn dochter ‘Zus’.
Na het beginnend praatje werd de kachel bijgevuld met een stevig houtblok en zei Tante Sientje: "Nu ga ik even koffie zetten.” Ik liep met haar mee en legde haar bezigheden vast.
Koffie zetten
De keuken werd enkel verwarmd door het gasvuur tijdens het koken. In de hoek van de muur de houten mantel van de vroegere handpomp - de watervoorziening van het grondwater -, ertegen was nu de waterleiding gemonteerd. Aan de wand de huishoudweegschaal, rechts boven het zeepbakje en voor de afwas een granieten aanrecht met een uitzicht naar buiten. Een sobere inrichting, net zoals die bij ons thuis, en destijds bij vele gezinnen. Ondertussen plaatste Sientje de kookpan met de geschilde erpel voor het middagmaal op de kookplaat van het gasstel.
De 'erpel' gaan op het fonrnuis
De koffie is klaar
Daarna, gezeten in de huiskamer, dronken we het gezette bakje troost.
Sientje, Clazien Rooijakkers, tegen wie mijn vrouw ‘Tante’ moest zeggen, en zoals dat toen zo gebezigd werd sprak ook ik haar zo aan. Na het overlijden van Jo’s moeder was Sientje haar hartsvriendin, de tweede moeder.
Aan de koffie. Rechts mijn vrouw Jo. Kees houdt het straatbeeld en de parkeerplaats in de gaten.
De Odulphuskerk
Tante Sientje en haar man Kees Hak woonden nu in bij haar dochter Zus, het echtpaar Rooijackers-Rooijakkers samen hun opgroeiende kinderen.
Achter maakte ik nog enkele beelden zoals de kerktoren van de Odulphuskerk in de steigers. En we namen afscheid met: “Bedankt en Hawdoe, tot ziens.”
Sientje, de jongste uit het gezin met de dorpsnaam, Clazien Lòssie. Haar vader Adri Rooijakkers, Horlogemaker en tevens klompensnijder, had zijn zaak in de Dorpsstraat, tegenover de winkel van Dulfke de Wert.
Later nodigden we Tante Sientje thuis uit. En namen het bezoek op d.m.v. een bandopnemer als archiefmateriaal voor later. Daarbij was ik afwezig, zo konden zij ongestoord en ontspannen een gesprek voeren. Na vijftig jaar is zo’n gesprek interessant, vooral de kinderen en kleinkinderen om oma (nog eens terug) te horen.
Afscheid
Tante Sientje overleed 8 september 1985 op 77-jarige leeftijd. Ondanks wat zij door de jaren heeft verwerkt aan ziekte en tegenslag, was zij een echte Brabantse en altijd opgeruimd.
‘Op de koffie’, december in 1973 en ondertussen vijftig jaar geleden. En nu afwachten wat ons de tape brengt!
Wat een mooi tijdsdocument Rini. Ook heel herkenbaar voor oudere Brabanders:
de houtkachel, het gordijntje voor het aanrecht maar zeker ook de eenvoud van gewone hardwerkende mensen die tevreden en gelukkig zijn met wat zij hebben.
Gelukkig bewaard gebleven: Brabants beeld en geluid van vijftig jaar terug. Koester het binnen de familie en deel het met anderen.
Rini de Groot.
zei op 20 juli 2023 om 23:54
Bedankt Aart voor de reactie. Een fijne stimulans om door te gaan.
Zoveel jaren lagen de dia's er, en het verhaal schrijven heeft me uren gekost.
Maar geniet nu van het resultaat en is daarbij in het Archief opgeslagen.
Henry Leijtens
zei op 8 augustus 2023 om 13:46
Ik kom dit zojuist tegen, Ik ben Henry Leijtens en ben naast de winkel van (mijn) tante Sientje en Ome Kees geboren, ik kwam veel bij Ome Kees en Tante Sientje
hele lieve mensen in de tijd dat ik aan de Kartsport deed en wij onze bus met alles erin op de parkeerplaats bij Ome Kees neer moesten zetten vanwege een wegafsluiting voor het wielrennen zei Ome Kees: maak je maar niet druk jongen er komt niemand aan je spullen ik hou het wel in de gaten!
Mariët Bruggeman
bhiczei op 9 augustus 2023 om 12:18
Dank voor je leuke reactie Henry. Wat mooi om naast de goede herinneringen die de schrijver van dit verhaal Rini de Groot aan Tantje Sientje en Ome Kees heeft, ook jouw mooie herinneringen te mogen lezen.
