Eerste Heilige Communie van mijn oudste zus, ik ben de middelste van de zittende kinderen
Tijd om even achterom te kijken, want wat is er veel veranderd in de afgelopen decennia! De tentoonstelling over de jaren ’80 in het Noord-Brabants Museum is voor de ouderen onder ons een feest van herkenning, en voor de jeugd een eyeopener. Lees en huiver.
Geboren in 1952, samen met nog heel veel andere babyboomers. De tweede in een gezin met vijf kinderen. Kleding
afdragen van je oudste zus is normaal. En ik had één pop. Hoe ik er als baby uit heb gezien kan ik jullie niet vertellen. Er is precies één foto van mij gemaakt op driejarige leeftijd! Als vierjarige naar de kleuterschool, bij de nonnen, daarna de lagere school, bij de nonnen, de MMS (voor de jongeren onder ons Middelbare Meisjes School), weer bij de nonnen. Als meisje had je na je middelbare school eigenlijk maar drie beroepskeuzes: secretaresse, verpleegster of juffrouw. Het wordt de leraressenopleiding nijverheidsakten, wéér bij de nonnen.
Jongens en meisjes gescheiden
Met de Mammoetwet worden de klassen vanaf 1968 gemengd (voor de jongeren onder ons: meisjes en jongens in één klas), maar dat heb ik niet meer mogen meemaken. Als ik soms een beetje raar op mannen reageer, dan weten jullie nu waar het in mijn jeugd fout is gegaan ;)
Ondertussen verandert de wereld in rap tempo. Begin jaren ’60 worden we thuis aangesloten op de waterleiding, en op het aardgas. We krijgen warm water en een douche, een tv en (vaste) telefoon. Een auto, en mijn moeder haalt haar rijbewijs. De salarissen stijgen en heel Nederland profiteert van de welvaart. Wat een luxe!
Na je opleiding een jaartje backpacken bestond niet, hoogstens au pair naar Londen of Parijs om de taal te leren. Op mijn 21e heb ik mijn onderwijsbevoegdheid creatieve vakken op zak en kan ik aan de slag. Maar de banen liggen echt niet voor het oprapen en met veel moeite begin ik op een middelbare school met enkele uurtjes lesgeven. In de loop der jaren uitgebouwd tot een volledige baan. En in die tijd moeten ambtenaren nog binnen een straal van 15 km van het werk wonen.
(Verhaal gaat verder onder de foto)
Nieuwbouwwijk in de jaren zeventig in Boxtel
Babysittende opa’s?
Mijn zwangerschap betekent meteen het einde van mijn werkzame leven. Vader blijft gewoon zijn volledige baan houden, kinderopvang bestaat niet, evenmin als babysittende oma’s. En babysittende opa’s al helemaal niet. Luiers verschonen? Geen mannenwerk, toch? We worden ondertussen bedolven onder het doemdenken van de Club van Rome, het gat in de ozonlaag en de zure regen. Onze Sint-Jan zal vóór het millennium geheel oplossen!
Daar zit ik dan, in de nieuwbouwwijk in de door de overheid gestimuleerde premiekoopwoning, met allemaal andere jonge gezinnetjes. En weer verandert de wereld. Grote oer-Hollandse bedrijven (DAF, mijnen) sluiten de poort en zorgen voor massaontslagen. De bouw stagneert en er is veel werkloosheid. De leraren- en ambtenarensalarissen worden fors gekort en de Hoss-nota pakt de lerarensalarissen nog verder aan. Wanneer ik in 1987 weer opnieuw in het onderwijs ga werken is mijn salaris ongeveer gehalveerd! In 1990 sluit mijn school definitief de poort.
Omscholing lijkt me heilzamer dan invallen in het onderwijs, dus begin ik in 1991 aan mijn opleiding archivaris, mét een stageplek op het Rijksarchief. Het honkvaste betekent ook dat er geen werk is, en ik enkele jaren bij een archiefbureau kom te werken. Maar studiezaalwerk in de Citadel lokt. Nu was zwangerschap mijn redding en sprokkel ik uren bijeen van zwangere collega’s.
Te mógen werken in die historische Citadel is geweldig, het werken met bezoekers is een feestje. Telkens komen er nieuwe uitdagingen: de verzelfstandiging tot BHIC, de streekarchief collega’s, onze reizen naar Zuidland, de sociale media, chatten. Wat zal ik dat allemaal missen.
