De hond in de pot vinden is een bekende uitdrukking. Maar soms ging het in werkelijkheid net iets anders en dan ging de hond er met de ketel vandoor. Eind jaren veertig werd het eten klaar gemaakt in gietijzeren ketels op de kolenkachel of op het met hout gestookt fornuis. Tijdens de maaltijd werd bij ons deze ketel, met een doorsnee van zo'n dertig centimeter, midden op de tafel gezet. Met z'n tienen zaten we er omheen.
We gebruikten slechts één bord voor de soep, aardappelen en pudding of pap, anders werd het een te grote afwas.Na afloop bleven er wel eens restjes in de ketel over en mocht Tommie, onze waakhond, de voorwas doen. Om het voor de hond gemakkelijk te maken, werd de ketel schuin tegen de muur geplaatst.
Dat ging vaak goed, maar eens verliep dat met een hachelijk avontuur. De hond ging zo te keer met de kookketel dat de hengsel ervan, die naar boven geplaatst was, naar beneden viel. Over de kop van het dier. De hond hoorde en voelde onraad en zette het op een lopen en nam de ketel om zijn nek mee. Wij werden erop attent maken door het lawaai van de ketel en vonden het een komisch gezicht.
Na het kolentijdperk werd de ketel gebruikt als bloemenketel. Truus gaf een flinke poetsbeurt aan de ketel, zowel uitwendig als inwendig, en hij glimt nu weer als nieuw. En de ketel is na zestig jaar weer terug op zijn oude plaats, op de Brabantse Plattebuis.
Op de foto zie je hoe de ketel stond, als Tommy de voorwas deed. Rechts van de ketel in de muur het schrobgat. Wanneer de vloer van de goeikamer geschrobd werd, verdween het schrobwater door dit gat naar buiten.
Ik zie alleen de afbeelding, mogelijk is er iets fout gegaan.
Rini de Groot.
zei op 28 januari 2014 om 15:25
Hij is weer terug !!
Rini de Groot.
zei op 26 februari 2014 om 19:25
Gister bij een verjaardag bracht ik het verhaal van de ketel ter sprake.
Petra, een van de aanwezige verteld, wij stopte een met pindakaas besmeerde snee brood in de bek van de hond en wel zo dat de besmeerde zijde aan de bovenkant zat.
Bij de hond plakte dit voedsel aan het gehemelte, het dier probeerde met alle moeite om het smakelijke voedsel te verorberen.
Ondertussen genoot het gezelschap rond de ontbijt tafel van het “leed vermaak.” (Maar nu, ook voor mij.)
Bij ons stond er geen pindakaas op tafel, in militaire dienst, 1956 heb ik dit beleg leren kennen het gebeurde met mij ook wij hadden de beschikking over een vork.
Pindakaas was van oorsprong een bijproduct van het maken van pindaolie.
De oorspronkelijke pindakaas was dan ook veel droger (want zonder olie) dan de tegenwoordige, die "gewoon" van gemalen pindanootjes wordt gemaakt.
Marilou Nillesen, namens BHIC
bhiczei op 27 februari 2014 om 09:46
@Rini: Dat is een mooie aanvulling. Zijn er meer mensen die pindakaas (pas) tijdens hun diensttijd hebben leren eten? We zijn benieuwd!
Rini de Groot.
zei op 29 augustus 2014 om 20:30
De aardappeleters van Vincent aten vanuit de ketel, wij aten al een stuk moderner, uit de ketel legde wij de piepers eerst nog op ons het bord voor wij ze met de vèrket, vork opaten.
Willeke Pr.
zei op 1 september 2014 om 13:17
Het is een leuk verhaal, wist niet dat het vroeger zo ging, weer iets geleerd.
Groetjes, Willeke Pr.
van de dierenshop.
We gebruikten slechts één bord voor de soep, aardappelen en pudding of pap, anders werd het een te grote afwas.Na afloop bleven er wel eens restjes in de ketel over en mocht Tommie, onze waakhond, de voorwas doen. Om het voor de hond gemakkelijk te maken, werd de ketel schuin tegen de muur geplaatst.
