Heel handig als je eten moet klaar maken voor een groot gezin: de snijbonenhulp. Maar o wee, pas op voor je vingers! Elk jaar kwam er een protestants gezin op de fiets vanuit Tiel een week bij ons in Uden logeren, en dan nog wel "op de ballevooij" zoals wij dat noemden (en brutaal vonden).
Om 'n beetje in de logeerkosten tegemoet te komen, kreeg ons moeke bij één van de lange visites van de vader van het logeergezin een groene snijbonenmolen van het merk Pe De, ter waarde van tien gulden.
De bonensnijder werd op het keukentafelblad gemonteerd; de ene persoon draaide aan dat slingertje, terwijl de andere de bonen in de molen stopte. Het gesneden goed werd hierna in stenen potten gedaan. Voor de houdbaarheid werd er pekelzout over gestrooid en afgesloten met een plankje en daarop een zware kei, en op die manier werd het opgeslagen in de grote voorraadkelder. Pekelzout bevat geen jodium (ook wel slagerszout genoemd) en hiermee blijft de groen kleur van de bonen behouden.
Dat de kinderen - met deze snijbonenhulp - voortaan dit werk konden doen, sprak voor zich. De oogst viel in de grote vakantie. Dan was net de grote kersenoogst in juli achter de rug (en het inmaken van deze vruchten in weckflessen) en dan bracht augustus de oogst van de breekbonen (sperziebonen), staakbonen (snijbonen) en boterbonen. als kind geen vakantie. Niet dat ik dat vervelend vond want we wisten niet beter, en over kinderarbeid werd niet gesproken. We werden wel altijd nadrukkelijk gewaarschuwd om goed op onze vingers te letten. Jaren eerder had mijn jongste broer bij het worst maken (na de huisslacht) een vinger te ver in de vleesmolen gestopt. Met zeer pijnlijk gevolgen en we waren niet voor de dokter verzekerd.
We aten de bonen als een van de vele groenten uit "onzen Hof". Een groenteboer kenden we niet; alles wat wij aten kwam uit d'n Hof. Daar stond de etensvoorraad voor de komende maanden van het gezin bestaande uit elf personen.
Op de foto's zie je het hulpstuk zoals ik het enkele jaren geleden heb gemaakt. Gebaseerd op de herinneringen van mijn kinderjaren en gemaakt van staaldraad met aan de uiteinden spiralen met 3 tot 4 windingen, de lengte voor een normaal keukenmes.
In het Museum De Locht van Melderslo ontdekte ik een tafelmes voorzien van een zelfde hulpstuk. Hierbij was het gladde deel tussen de twee spiralen extra voorzien van een spiraal, mogelijk voor het op de plaats houden van de
rechte steel van de Asperger.
In onze jeugd was de eerste kennismaking met het woord Asperges bij de zegening bij de aanvang van de wekelijkse 'Leste Mis' Hoogmis.
Mariët Bruggeman
bhiczei op 1 mei 2018 om 15:21
Wat handige mensen al niet kunnen bedenken en maken om het leven aangenamer te maken; mooi om te zien Rini.
Om 'n beetje in de logeerkosten tegemoet te komen, kreeg ons moeke bij één van de lange visites van de vader van het logeergezin een groene snijbonenmolen van het merk Pe De, ter waarde van tien gulden.
De bonensnijder werd op het keukentafelblad gemonteerd; de ene persoon draaide aan dat slingertje, terwijl de andere de bonen in de molen stopte. Het gesneden goed werd hierna in stenen potten gedaan. Voor de houdbaarheid werd er pekelzout over gestrooid en afgesloten met een plankje en daarop een zware kei, en op die manier werd het opgeslagen in de grote voorraadkelder. Pekelzout bevat geen jodium (ook wel slagerszout genoemd) en hiermee blijft de groen kleur van de bonen behouden.
t hulpstuk zoals ik het enkele jaren geleden heb gemaakt. Gebaseerd op de herinneringen van mijn kinderjaren en gemaakt van staaldraad met aan de uiteinden spiralen met 3 tot 4 windingen, de lengte voor een normaal keukenmes.
