Tussen Oirschot en Boekel

J.H. Rijken was de oprichter van de wanmolenfabriek De Roem in Boekel. Op 27 augustus 1927 trouwde zij in Boekel met Engelbertus Smetsers (*Oirschot, 17 december 1901) en vertrok naar Oirschot. Het huwelijk werd in de Boekelse kerk ingezegend door pater De Leest s.c.j. (van het H. Hart van Jezus). Volgens mij was dat een neef van moeder.

Al toen ons moeder drie maanden oud was, stierf oma Rijken. Tante Nel, een zus van oma, kwam in het gezin om voor de kinderen te zorgen en ze een goed 'thuis' te geven. Maar de drie maanden oude baby werd ondergebracht bij een paar ongehuwde nichtjes van haar moeder in Gemert. Waarom? Ik weet het niet. Wel weet ik dat ze er een prachtige tijd had en goed verwend werd.

Eén nicht is later getrouwd en naar Brussel (of Antwerpen) verhuisd en de andere is getrouwd met Piet de Kimpen in Helmond. Hier kwamen wij later vaak, omdat mijn broer en ik op “Christus Koning” (een klein-seminarie, waar jongens vanaf 11 jaar intern een middelbare schoolopleiding volgden) studeerden.

Na zeven jaar wilde opa Rijken zijn dochtertje wel weer bij zich hebben en kwam ons moeder weer naar huis in Boekel. Twee jaar later stierf haar vader echter. Ze was toen dus negen jaar oud.

Toen mijn ouders eenmaal getrouwd waren, gingen wij, 'de Smetserskes', regelmatig met het gezin op de fiets van Oirschot naar Boekel. In St.-Oedenrode, voor Veghel, was aan de rechtse kant van de weg een café met speeltuin. Daar hadden wij een stop, kregen limonade, ik denk ook een boterham en speelden we in de speeltuin. De rit ging verder via Veghel en Erp naar Boekel.

Een enkele keer zijn we naar Boekel gereden met de Ford van ome Jack, die met tante Marie/Marian was getrouwd en een schildersbedrijf in Boxtel had. Tante kwam ons thuis in Oirschot ophalen en ik weet nog dat ze hoge schoenen aan had met veters.

Ik kan me het dorp Erp nog wel herinneren, waar bij de kiosk een houten ANWB-paal stond met daarop de tekst "Boekel, een uur gaans". Ik weet ook nog dat ik toen dacht “wie wil er nu toch in Erp wonen?” Ik was de oudste en had net als broertje Jan een kinderfietsje. Buiten de kom van Erp werden we ‘losgelaten’ en gingen we spurten (dat kon toen nog wel, omdat er weinig auto’s waren). Ons gezin bestond uiteindelijk uit vader, moeder en negen kinderen, vijf meisjes en vier jongens. Op de foto staan er vier van de negen: Sjef, Jan, Mia en Joop).

Twee jongens zijn overleden en van de vijf meiden zijn er inmiddels vier weduwe. Zelf ben ik in 1952 toch in Erp gaan wonen en heb daar met plezier drie jaar gewerkt op het gemeentehuis. Heb er zelfs nog jaren verkering gehad.

In Boekel kwamen wij meestal tijdens de Sacramentsprocessie en dan bleven we enkele dagen bij ome Harry, tante Leen, Sjef en Mieke. Ook brachten we dan tijd door bij de familie van Lin (allen in de Bergstraat).

Of ook bij ome Harry (een zeer verdienstelijk amateur-wielrenner), tante Jaan, Christien, Anna, Zus en Willy, de zoon. Deze lag de eerste jaren van onze bezoeken in een draaibaar houten huisje in de tuin. Hij leed aan tuberculose en is op jonge leeftijd gestorven.