Voor ‘t sociale gevoel en saamhorigheid

Enkele  argumenten uit de brief:

“Omdat de meeste inwoners in ’t agrarisch bedrijf werkzaam zijn en de boerderijen na de ruilverkaveling volgens plan gebouwd worden met al de gronden rondom ’t huis, krijgt men vrij grote afstanden tussen de boerderijen onderling. ’n Verspreide bouw heeft ’n centrum nodig en dan blijft ’t sociale gevoel en de saamhorigheid op ’t goede peil.

Is er geen plaats van bijeenkomst, dan vervreemdt men van elkaar en gaat ’t verenigingsleven, dat zo moeizaam werd opgebouwd, weer teloor. Hier komt nog bij dat de bevolking naar elkaar toegebracht moet worden, omdat de inwoners uit 22 dorpen afkomstig zijn en zelfs uit heel andere landsdelen (Limburg, Gelderse Achterhoek en de Betuwe).

De opening van de De Quaijweg, wat op zich een grote verbetering voor onze streek is, brengt echter ook mede, dat er van andere dorpen minder goede individuen, vooral ’s zondags, ons dorp komen bezoeken. Nu moet onze opgroeiende jeugd zo opgevoed en geleid worden door ’t verenigingsleven, dat ze ’t kaf uit ’t koren kunnen onderscheiden om geen verkeerde vriendschappen te sluiten.

’n Zangkoor dat repetities houdt voor verfraaiing van de eredienst in ’n café, waar na ’n dag hard werken ook ’n alcoholische dronk te genieten valt, zo’n koor krijgt vanzelf moeilijkheden en de leider of dirigent moet al ’n hele kraan zijn om zijn onderhorigen van ’t glas naar ’t notenboekje te brengen.”

Het was duidelijk: behalve het café was er in Landhorst echt een gemeenschapshuis nodig, al was het maar ter redding van de jeugd. Uiteindelijk zou het nog meer dan tien jaar duren, voordat er zo’n voorziening ook daadwerkelijk kwam, als onderdeel van de nieuwe Pauluskerk in 1969. Hoe het in die tien jaar met het kaf en het koren is gegaan?