Elke dinsdagochtend komt Trudy bij Rita op de koffie in de Tilburgse wijk Stokhasselt. Meestal hebben ze het over de kleinkinderen, Boer Zoekt Vrouw of het weer. Omdat de zon vandaag zo mooi schijnt, besluiten de dames vandaag een ommetje te maken. Tijdens het wandelen komen ze de Hasseltse kapel tegen. "Och Trudy, ik ken toch nog zo’n mooi verhaal over deze kapel." De twee dames zoeken een bankje in de schaduw, zodat Rita rustig kan vertellen…
Vroeger liepen er veel reizigers van en naar Tilburg op deze route. Deze wijk was toen niet meer dan een moerasgebied. Diep in deze moerassen stond het kleine hutje van de ongedoopte Winus Monkels. Je kon hem ’s avonds regelmatig tegenkomen op deze route. Het was geen man die een leuk praatje wilde maken. Integendeel, als je Winus zag, was je je leven niet zeker. Met zijn dolk zwaaide hij in de rondte, alsof het een toverstaf was. Eerst pakte hij je geld of een ander waardevol bezit, daarna stak hij je dood. Elke avond, in de schemering, kwam hij tevoorschijn op zoek naar nieuwe slachtoffers.
Maar op een avond had hij de verkeerde te pakken. Een edelman liep in z’n eentje voorbij. Winus zag zijn kans schoon. Een rijke man, zonder versterking. Dit moest een makkie worden. Helaas voor Winus bad de edelman voor vertrek tot Maria. Hierdoor durfde de man door de schemeringen te lopen en dat heeft Winus geweten, want toen hij met zijn dolk voor hem sprong, verschenen twee engelen achter de man. De ongedoopte Winus was zo bang dat hij regelrecht het moeras in rende. Met zijn handen in de lucht zakte hij diep het water in, waar hij uiteindelijk verdronk.
De edelman was er zeker van; hij zou dit zonder de engelen niet overleven. Die engelen moesten wel gestuurd zijn door Maria. Om zijn dankbaarheid te tonen liet hij deze kapel in 1536 bouwen. Ter ere aan Maria.
Vele jaren later verloor de kapel haar religieuze waarde. Een wever uit Oisterwijk trok in de kapel. Elke keer als de man wilde weven, begon Winus te spoken. Hij fluisterde door de wind dat de wever hier niet welkom was. Maar de protestantse wever liet zich niet zo snel wegjagen. Na een paar weken werd het gespook almaar erger. Zijn weefgetouw begon te schudden en de wever Geen meter touw kon hij aan elkaar weven. Hij gaf het op en zocht een nieuwe plek om zijn werk uit te voeren.
Later probeerde iemand een taverne in de kapel te runnen. Maar opnieuw was de aanwezigheid van Winus Monkels voelbaar. Het maakte niet uit bij welke brouwer de eigenaar het bier haalde of het smaakte weer naar zeep. Ook kon de violist geen sfeer brengen in de kroeg, omdat zijn snaren steeds sprongen. Om zout over de wonden te strooien, gaf Winus de gasten een klap, waardoor elke avond de tent werd afgebroken met kroeggevechten.
Aan het einde van de achttiende eeuw kwamen de katholieke Franse invloeden Nederland binnen. Zij vonden gelukkig dat de kapel haar oude functie weer terug moest krijgen. Sindsdien heeft Winus ook niet meer de kans gehad om er te spoken.
‘Maar goed dat de kapel weer de religieuze rol vervult’, zegt Trudy. ‘Inderdaad, nu kan Maria het beschermen tegen de duivelse spokerijen van Monkels’, antwoordt Rita
Bronnen: - de Blécourt, W., Koman, R. A., Kooi, J., & Meder, T. (2010). Verhalen van stad en streek: Sagen en legenden in Nederland. Uitgeverij Bert Bakker. Geraadpleegd van https://www.meertens.knaw.nl/beeldenbank/pdf/vss.pdf
- Kapel - Hasseltse Kapel. (2017, 24 oktober). Geraadpleegd op 17 oktober 2019, van https://www.hasseltsekapel.nl/kapel/
- Wat is er waar van “Winus Monkels”? (2005). Geraadpleegd op 17 oktober 2019, van https://willemwever.kro-ncrv.nl/vraag_antwoord/geschiedenis/wat-er-waar-van-winus-monkels
Vroeger liepen er veel reizigers van en naar Tilburg op deze route. Deze wijk was toen niet meer dan een moerasgebied. Diep in deze moerassen stond het kleine hutje van de ongedoopte Winus Monkels. Je kon hem ’s avonds regelmatig tegenkomen op deze route. Het was geen man die een leuk praatje wilde maken. Integendeel, als je Winus zag, was je je leven niet zeker. Met zijn dolk zwaaide hij in de rondte, alsof het een toverstaf was. Eerst pakte hij je geld of een ander waardevol bezit, daarna stak hij je dood. Elke avond, in de schemering, kwam hij tevoorschijn op zoek naar nieuwe slachtoffers.
Later probeerde iemand een taverne in de kapel te runnen. Maar opnieuw was de aanwezigheid van Winus Monkels voelbaar. Het maakte niet uit bij welke brouwer de eigenaar het bier haalde of het smaakte weer naar zeep. Ook kon de violist geen sfeer brengen in de kroeg, omdat zijn snaren steeds sprongen. Om zout over de wonden te strooien, gaf Winus de gasten een klap, waardoor elke avond de tent werd afgebroken met kroeggevechten.
