Deze missiecongregatie, het Genootschap van het Goddelijk Woord (Societas Verbi Divini), had niet lang daarvoor, in 1911, een tweede opleidingscentrum gesticht, naast het al bestaande in Steyl in Limburg. Daniëls voltooide er zijn priesteropleiding en droeg in 1927 in zijn geboorteplaats Beugen zijn eerste H. Mis op. Niet lang daarna vertrok hij naar “de missie”. In zijn geval was dat Mauloo op het eiland Flores in het toenmalige Nederlandsch Indië.
Zowel De Echo als het Boxmeers Weekblad besteedden aandacht aan die plechtige viering in de parochiekerk van Beugen op eerste Paasdag, 17 april 1927. De kom van het dorp zag er feestelijk uit: mensen hadden de vlag uitgestoken, er waren erebogen opgericht en de route van het ouderlijk huis van Wim Daniëls naar de kerk was versierd met sparregroen. Afgehaald door bruidjes en samen met zijn familie ging de neomist naar de kerk. De Deken hield de feestpreek en het koor zong de driestemmige mis van Perosi, gevolgd door een cantate. “Moge Gods rijkste zegen onzen nieuwen Missionaris naar de Flores-missie vergezellen”, wenste De Echo. 
De missie op Flores was een bijzonder geval: delen van Flores waren al in de 16e eeuw door de Portugezen bezocht en gekerstend. Ook toen de VOC de Portugezen bijna overal uit de Indische archipel verjaagd had, bleven ze op Timor en Flores vestigingen en invloed houden. Pas in de 19e eeuw werden de Portugese enclaves op Flores (maar niet die op Oost-Timor) aan het Nederlands-Indisch gouvernement overgedragen, op voorwaarde dat het de zorg voor de bekeerde inheemse bevolking over zou nemen. Zo werd Flores werkgebied voor Nederlandse missionarissen.
Beugen bleef belangrijk: Willem Daniëls schreef stukken voor zijn thuisfront over zijn missie-ervaringen, net als de karmeliet Xaverius Vloet uit Oploo, die een paar maanden na Daniëls naar Indië was vertrokken. Twee van die stukken hebben we als knipsel beschikbaar gekregen van Albert Derks. Ze zijn simpel getiteld Flores! I en Flores! II. We hebben ze uitgetypt en voorzien van illustraties, zodat je een beetje een beeld kunt krijgen van de omstandigheden waaronder de jonge Daniëls werkte.
Tijdens de oorlogsjaren was Daniëls juist met verlof in Nederland. In het “In Memoriam” dat het Boxmeers Weekblad aan hem wijdde, wordt gememoreerd dat de inwoners van Beugen de pater toen pas goed hebben leren kennen en dat hij voor velen een steun en toeverlaat is geweest. Maar op 30 april 1946 vertrok hij opnieuw naar Flores. Naast zijn missiewerk vond hij daar ook de tijd om een levensbeschrijving van een collega-missionaris te schrijven, Op Gods geest geschoeid: het edelmoedige leven van broeder Crispinus de Wilde S.V.D. missionaris op Flores. Dat boek werd in 1951 uitgegeven door zijn congregatie. In 1956 was hij weer met verlof terug in Beugen om het jaar daarop voor de derde keer naar Indonesië te vertrekken. Dit keer bleef hij daar tot 1963.
Hoewel het eigenlijk de bedoeling was geweest in Nederland te blijven, koos hij er in november 1964 toch weer voor om naar Flores te gaan. Zijn idee was om in 1967 naar Beugen terug te komen, er zijn 40-jarig priesterfeest te vieren en dan met pensioen te gaan. Maar op 8 januari 1967 overleed hij te Hokeng op het eiland Flores, 66 jaar oud.
