Haantje in Boekel

Haantje in Boekel. Even deed ik mijn ogen open, nee nog niet voorgoed. Na zo'n dertig uur reizen sloeg de vermoeidheid toe en dommelde ik steeds weer in. Telkens wanneer ik wakker schrok wist ik niet waar ik me bevond. Soms waren we kilometers verder, een andere keer maar een schamele honderd meter. Het vermoeide me steeds meer. Het was een prachtig avontuur geworden. Ruim een half jaar waren uit ons dorp weggeweest. We wilden als gezin ervaren hoe het zou zijn om in een ander land te wonen.

Het zat erop. Onze lichamen waren gebruind door de nooit aflatende Spaanse zon. We hadden de grondbeginselen van de taal mogen leren. Olijven leren eten, amandelen geplukt en waren met een schaapherder en zijn kudde meer dan eens op pad geweest. De kinderen hadden afscheid genomen van vrienden en vriendinnen op school, sommigen onder hen moesten huilen. Wij zelf ook. Alle vier namen we kennis mee terug, ervaringen die ons een leven lang bij zouden blijven.

Ik voelde hoe de auto een wijde bocht nam en ik waagde het toch om mijn ogen definitief te openen. Vrijwel onmiddellijk stootte mijn dochter me aan: ´Mam, kijk, daar is ie weer´. Ze wees naar omhoog. Mijn nog enigszins half werkend gezichtsveld volgden haar kleine vinger, en ik zag de toren. Ik begreep wat ze bedoelde. Na die lange laatste bocht in de weg, waren we bijna bij het plein in ons dorp. Eigenlijk zou dit een flinke stoot energie op moeten leveren, ware het niet dat mijn lome kijkers zich weer dicht vouwden. Vloeiend gingen de beelden in elkaar over.

Ik verdween in die late lentedag in mei, toen de zon volop scheen, we konden al proeven van de zomer in wording in negentien zesennegentig. Die dag bracht ik de kinderen vroeger dan anders naar school en we zagen een drukke bedrijvigheid op het kerkplein, het centrale punt in het dorp. Eindelijk was het dan zover, de wijzers van de kerkklok en de weerhaan zouden op deze dag terug geplaatst gaan worden. De plaatselijke krant had er al diverse malen aandacht aan besteed. Mensen vroegen zich af waarom dit toch zo lang moest duren. Het hele dorp zat aan maanden zonder de tijd. Zowel de bewoners in noord, zuid, oost en west keken naar de toren, zonder resultaat. Weer geen klok, geen wijzers. Kijken deed je toch.

Voor mij en de kinderen was de haan het belangrijkste object van de toren, we hadden hem gemist en wilden nu de kans grijpen om hem van dichtbij te zien. Ondertussen was er een hijskraan gearriveerd die de monteurs veilig naar de top van de kerktoren zou vervoeren. Juist voordat de mannen in het kleine bakje onderaan het gevaarte stapten om hun eerste tocht in de hoogte te gaan maken, sprak ik ze aan. ´Weet u misschien rond welke tijd de haan geplaatst gaat worden?´ Enigszins verbaasd de wenkbrauwen opgetrokken keken ze mij aan. ´Nou, dat gaat wel ergens in de namiddag worden, als alles tenminste gladjes verloopt,´ antwoordde de een. Dat kwam even goed uit, de kinderen waren die middag vrij van school. Het zou een prachtige gelegenheid zijn om het hele spektakel te gaan aanschouwen.

Later die dag keerden we terug naar het plein. We stalden onze fietsen achter de kerk en namen onze positie in. Redelijk comfortabel zaten we op het muurtje van de pastorie. In de loop van de ochtend was het de monteurs gelukt om de wijzers terug op de wijzerplaten te plaatsen. Alle vier zijden van de klok waren weer bewijzerd, dat maakt al gauw acht wijzers!

Nu waren ze doende met het vervangen van het lood op de punt van de toren, een waar stuntwerk waren we het over eens. De warmte van de late lentezon werd ons soms even teveel en we zochten regelmatig de koelte en serene rust op in de kleine kapel, grenzend aan de grote kerk. Mijnheer Pastoor kwam ook buiten een kijkje nemen. Een oudere man stapte van zijn fiets en riep de eerwaarde toe: ´Die haan komt niet meer terug, hij zit verderop bij de kippenboer!´ Ongewild trok zich een lach om mijn lippen.

Het tweepersoons bakje met de monteurs kwam nu weer naar beneden. We stonden paraat. Zou dan nu het moment er zijn dat de haan zich zou vertonen? Nee, helaas. De mannen namen een korte pauze en schonken zichzelf een kopje koffie in. Er waren al enkele uren verstreken en het geduld van zoon en dochter begon om te slaan in ondeugendheid. Nog net kon ik voorkomen dat ze in de parochietuin bloemen plukten. Ik besloot dan ook om het nog een half uurtje te geven. Een van de mannen stond op en kwam naar ons toe gewandeld. We zaten toch zeker niet in de weg? Hij keek ons serieus aan en zei: ´Waar wachten jullie op?´ De kinderen die loom waren geworden van het nietsdoen sprongen nu plotsklaps op en riepen tegelijk: ´Op de haan!´ Het robuuste gezicht van de man ontspande zich en heel rustig sprak hij de kinderen toe: ´Oh, dan kom maar eens mee.´ Hij ging ons voor naar een witte bestelauto die een eind verderop geparkeerd stond. Langzaam opende hij de schuifdeur aan de zijkant van de auto. Nieuwsgierig kwamen we dichterbij. Een voor een tilde de man mijn kinderen in het bestelwagentje en daarna sprong hij zelf lenig naar binnen. Ik beperkte mij tot het zo dicht mogelijk naderen van het geheel. Met zijn ruwe handen van het werken met cement en andere bouwmaterialen reikte hij naar een stapel dekens die achter in de laadruimte neergesmeten leken. Langzaam begon hij de hoop textiel te ontvouwen, en daar zagen wij een schittering verschijnen. Al die tijd, de hele dag had hij daar gelegen. In dat kleine witte autootje. Gewikkeld in dekens zodat hij niet zou beschadigen. Met open mond moeten we daar hebben staan kijken, de man verbrak de stilte: ´Jullie mogen hem best aanraken hoor, als ie dadelijk hoog weer op de toren staat kan er niemand meer bij.´ Voorzichtig benaderden de kinderen de met bladgoud overladen haan. Ze streken zachtjes met hun handen over zijn verentooi alsof het hun huisdier betrof. Even leek het of hij tot leven kwam, een flits en weg was het. Wat een speciaal moment. Ook de man genoot zichtbaar van wat hij zag. Ons wachten was ruim beloond.

Even later werd de haan op het kerkplein rechtop gezet, zijn machtig gouden postuur blinkend in de zon. Erg belangrijk zag hij eruit, de snavel vooruit en de staartveer in de lucht wijzend. Hij was weer thuis. Nog even keken we hoe hij naar boven getransporteerd werd, statig als hij was onderging hij zijn lot. Voor jaren weer vastgeschroefd zou hij daar staan. We rukten ons los van het plein en de werkzaamheden. Het was tijd om huiswaarts te gaan, we waren er stil van. De volgende dag, op weg naar school zwaaiden we naar de haan hoog in de lucht. Even knikte hij ons toe, zo leek het. Zijn veren netjes opgepoetst draaide hij weer naar alle windrichtingen. De auto kwam tot stilstand en voor de zoveelste keer schrok ik wakker. Ik keek om me heen en zag ons huis, in onze vertrouwde straat. We waren thuis. Ons buitenland avontuur was ten einde. Voortaan konden we de haan iedere dag weer zien.