Herpen is zo’n instelling nog niet rijk, in tegenstelling tot de meeste andere dorpen in de regio. In Lith staat al sinds 1878 een nonnenklooster, in Nistelrode sinds 1881 en in Zeeland sinds 1886.
Veel voordelen
De voordelen zijn legio, want de zusters zijn werkzaam in het lager onderwijs en nemen de zorg voor bejaarden, armen en zieken op zich. Bartens opvolger, Lambert Strijbosch, laat er geen gras over groeien. Hij zoekt contact met de Franciscanessen in Veghel, die bereid blijken een aantal zusters naar Herpen te sturen. En op 10 mei 1895 legt de pastoor de eerste steen van het Liefdegesticht, dat in het voorjaar van 1896 wordt opgeleverd. “Sint-Henricusgesticht” gaat het heten, een expliciete verwijzing naar de doopnaam van pastoor Barten, die de bouw mogelijk heeft gemaakt.
Open armen
In de laatste week van april 1896 treffen acht zusters in Veghel, onder leiding van moeder-overste-in-spe Anastasia, voorbereidingen om te verhuizen naar Herpen. Op donderdag de 23e vindt de reis plaats, mogelijk met de trein naar Uden en vandaar met paard en wagen richting Herpen. Zij worden er met open armen ontvangen zoals blijkt uit een notitie van pastoor Strijbosch: “Eene commissie uit de burgerij had gezorgd dat zij deftig werden ingehaald en eenieder gaf door uitsteken der vlaggen zijne deelneming te kennen.” Zuster Anastasia gaat energiek van start. Al op 1 mei klopt zij aan bij burgemeester Piet van Zuijlen. De formulieren voor de stichting van de eerste katholieke meisjesschool van Herpen moeten in orde worden gemaakt. Nog diezelfde dag beginnen de lessen! De jongens blijven gewoon de openbare dorpsschool bezoeken.
Uitgebreide taken
Vanaf 1897 behoort ook de bejaardenzorg tot het takenpakket van de Herpse nonnen. In 1922 komt daar de wijkverpleging bij, later nog veel meer, onder andere het kindervakantiewerk. Minstens vier generaties Herpenaren plukken de vruchten van hun aanwezigheid. In 1996, exact honderd jaar na hun komst, verlaten de Franciscanessen het dorp definitief. Het beeldje “De Non” aan het Kerkpad houdt de herinnering aan hen levend.
Dit verhaal verscheen eerder in Brabants Dagblad
