Hij was Nederlands-, Europees- en Wereldkampioen langebaanschaatsen, houder van het werelduurrecord en won in 1912 en 1917 de Elfstedentocht. Bij deze laatste tocht reed hij iedereen de vernieling in. Wie was deze geweldenaar?
Coen de Koning werd op 30 maart 1879 in het pittoreske stadje Edam, toen nog aan de Zuiderzee gelegen, geboren. Zijn ouders woonden daar aan de Nieuwe Haven. Coen kwam uit een aannemersgezin en het was derhalve vanzelfsprekend dat ook hij in het vak ging en wel als stukadoor. Het voordeel van stukadoorswerk was dat bij vorst in de winter niet gewerkt kon worden en Coen dan de schaatsen kon onderbinden om te trainen en wedstrijden te rijden. Nadeel was dat er in de bouw nogal eens een ongelukje kon gebeuren. Daarom besloot Coen handelsreiziger in automaterialen te worden. Een ideale combinatie daar zijn baas hem welwillend was met het aanpassen van zijn werktijden zodat hij voldoende in de gelegenheid was te trainen en wedstrijden te rijden.
In 1903 werd Coen voor het eerst Nederlands kampioen langebaanschaatsen. Hij deed dat in 1905 en 1912 nog eens over. In 1904 en 1906 werd hij 2e op het Europees kampioenschap. Tussendoor in 1905 werd hij na Jaap Eden de tweede Nederlander die wereldkampioen schaatsenrijden op de lange baan werd. Het jaar daarop verbeterde hij het werelduurrecord in Davos.
Op 7 februari 1907 trouwde Coen in Etten-Leur met Petronella (Pietje) Boot, die op de Leur woonde. Zij was de dochter van Pieter Boot, de Basculemaker en Antonia Cornelia Marijnissen. Bij zijn huwelijk beloofde Coen met de wedstrijdsport te stoppen, dat bracht immers geen brood op de plank. Een jaar heeft Coen zijn belofte kunnen houden, maar ook bij Coen kroop het bloed waar het niet gaan kan en hij hervatte de wedstrijdsport. Overigens met goedvinden van zijn vrouw Pietje en zijn schoonouders.
'De Twee Bellen', naast de kerk
Sportief gezien een juiste beslissing, want daarna heeft hij nog veel geweldige prestaties geleverd. Zo won hij tweemaal de Elfstedentocht. In 1912, toen hij in Arnhem en in 1917, toen hij op de Leur woonde. Samen met zijn echtgenote Pietje woonde hij in het pand aan de Lange Brugstraat 24, thans genaamd ‘De Twee Bellen’.
Na zijn overwinning van de Elfstedentocht in 1917 werd hij op grootse wijze gehuldigd. Bij terugkeer uit Friesland werd hij ’s avonds om acht uur bij het station verwelkomd door een grote menigte. In een open rijtuig, voorafgegaan door een muziekkorps, bracht men hem naar de Leur.
In hotel De Prins kreeg ‘De Koning der Schaatsers’ uit handen van de voorzitter van de feestcommissie de heer M. Verpalen een enveloppe met inhoud aangeboden. Van de R.K. Voetbalvereniging E.M.M., waarvan hij voorzitter was, kreeg hij een gouden zegelring. Daarna werd een dronk op zijn overwinning uitgebracht. In zijn toespraak vertelde Coen dat het ijs slecht was en hij bijna voortdurend tegenwind had. Tijdens de tocht had hij weinig gegeten en gedronken, slechts twee glazen melk, een stukje vlees en wat chocolade. Ontroerd dankte hij de feestcommissie voor de mooie ontvangst.
Coen de Koning op latere leeftijd
In 1918 verhuisde het gezin De Koning naar Zevenbergen en later naar Princenhage, waar Pietje in 1930 overleed. Coen de Koning, een sportman in hart en nieren, overleed op 29 juli 1954 eveneens te Princenhage op 75-jarige leeftijd.
Bronnen
Triomf en tragiek in de historie van de Elfstedentocht
