“Die zal het hier wel niet lang uithouden”, zo schat pastoor Van Amstel in als mejuffrouw Miek Nijssen in 1934 aangesteld wordt als hoofd van de meisjesschool in Oeffelt. Maar meneer pastoor vergiste zich deerlijk, want juffrouw Nijssen blijft 36 jaar lang - tot aan haar pensioen - in Oeffelt. En ook nog eens zonder ooit één dag ziek te zijn geweest.
Het is dat eind jaren dertig de banen in het onderwijs niet voor het oprapen liggen, anders zou Miek Nijssen nóóit naar Oeffelt zijn gegaan. Maar op aandringen van haar vader solliciteert ze toch naar de functie van hoofd van de meisjesschool. En ze wordt aangenomen.
“Mejuffrouw Nijssen ging in Oeffelt eens poolshoogte nemen en ze vond het allemaal niet overeenkomstig haar wensen. En ook de Oeffeltse mensen stonden een beetje vreemd te kijken naar het stadse juffertje dat plotseling kwam opdagen”, weet het Boxmeers Weekblad. Het stadse juffertje komt namelijk uit Roermond en kijkt wel vreemd op van het grote aantal ‘knipmutsen’ dat in Oeffelt rondloopt.
Aanvankelijk is het voor haar moeilijk contact te krijgen met de ouders van de leerlingen. Dat komt wellicht ook, omdat juffrouw Nijssen erop aandringt dat de meisjes verder kunnen leren en dat advies wordt niet door alle ouders met gejuich onthaald. Maar na verloop van tijd wordt haar inzet meer en meer gewaardeerd en stromen meisjes steeds vaker door naar een vervolgopleiding. Juf Nijssen is dan ook een strijdbare vrouw.
Als zij na de oorlog jarenlang knokt voor een nieuw schoolgebouw voor ‘haar’ meisjes en er komt een plan voor een nieuwe jóngensschool, dan wordt ze boos. Ze dreigt naar onderwijsminister Cals te gaan om aan de bel te trekken over de misstanden op haar school. Pas dan luistert het school- en dorpsbestuur serieus naar haar. En al komt er dan geen nieuwe school, het gebouw wordt in ieder geval wel gemoderniseerd en uitgebreid.
Van de 1.200 leerlingen die juf Nijssen in de loop der jaren voorbij ziet komen, zullen velen zich haar niet alleen herinneren van het stevige stampwerk. Zij zorgt ook voor een creatieve invulling van de schooltijd. Zelf heeft ze het nodige talent: ze bezit diverse actes voor muziekonderwijs. Ook een zelfgemaakt beeldhouwwerk voor haar eigen school getuigt van haar creativiteit. Als de klassen uit zijn, gaat zij door met haar pionierswerk. Oeffelt krijgt dankzij haar een toneelclub van de boerinnenclub, een rijdansclub, een zangvereniging en een korfbalclub.
Juf Nijssen hoeft in 1970 niet bang voor te zijn voor het spreekwoordelijke zwarte gat van het pensioen. In een interview met het Boxmeers Weekblad vertelt ze dat ze na haar afscheid onder meer nog een cursus edelsmeden wil volgen en een bezoek aan Palestina wil brengen. En oh ja, de ‘stadse juffer’ verloochent zich na al die jaren toch niet: na haar pensioen gaat juf Nijssen weer terug naar Roermond.
Het is dat eind jaren dertig de banen in het onderwijs niet voor het oprapen liggen, anders zou Miek Nijssen nóóit naar Oeffelt zijn gegaan. Maar op aandringen van haar vader solliciteert ze toch naar de functie van hoofd van de meisjesschool. En ze wordt aangenomen. 
Als zij na de oorlog jarenlang knokt voor een nieuw schoolgebouw voor ‘haar’ meisjes en er komt een plan voor een nieuwe jóngensschool, dan wordt ze boos. Ze dreigt naar onderwijsminister Cals te gaan om aan de bel te trekken over de misstanden op haar school. Pas dan luistert het school- en dorpsbestuur serieus naar haar. En al komt er dan geen nieuwe school, het gebouw wordt in ieder geval wel gemoderniseerd en uitgebreid. 
