In de nacht van de eerste zondag van februari in het jaar 1953
had het woeste water ons land besprongen
en veel mensen overvallen in hun slaap.
De storm vernielde dijken, dorpen
en huizen en beroofde de bewoners van hun leven, huis en haard.
Op die vroege zondagmorgen stond ik bij de ingang van de haven
en keek naar het woeste water dat steeds hoger kwam.
Het gevaar was toen zeker aanwezig dat het
wassende water ook bezit van Heusden nam.
Heusden, Haven, 1963. Fotograaf J. de Bont. Bron: Streekarchief Langstraat, Heusden, Altena, fotonr. WAA86054.
Ondanks dat het mogelijk was dat ons stadje zou worden overstroomd,
vertrokken er toch jonge koene helpers naar de
rampplaats waarover zij in de berichten hadden gehoord.
Jan de Vroome en de mannen Gijswijt en v.d. Pol
verlieten met een sterke motorkruiser de veilige beschutting van de haven
en stoomden, door de woeste Maas, naar de plaats waar zij konden helpen op.
Ik zie nu nog duidelijk hoe hun boot werd aangevallen
door het kolkende water van de rivier.
Hun boot verdween soms voor driekwart onder water en
die aanblik maakte mij als kleine jongen best angstig en gaf mij zeker geen plezier.
Ik denk, nee ik weet het bijna zeker, dat hun reis
een groot gevecht met de elementen is geweest.
De hulp die zij met hun boot in het rampgebied verrichtten was groots
en ik weet zeker dat iedereen dit met mij eens is als hij of zij dit eenvoudige rijmpje leest.
De wallen en de vestingmuren die vele vele jaren geen praktisch nut meer hadden gehad
beschermden ons toen tegen de vijandelijke kracht van ‘t water in die barre februarinacht.
Het prentje hierboven geeft een beeld van een vredige haven
en was voor iedereen een gewaardeerde vriend.
Toch vind ik hem bij dit versje passen daar ik het haventje
maar één keer in mijn leven als een grimmige vijand heb gezien.
Toen in de rampnacht het gevaar voor Heusden was geweken en de slachtoffers over heel Nederland werden geëvacueerd, liet de Heusdense bevolking zich niet onbetuigd. Veel gezinnen uit Dussen en Hank werden bij gastvrije families in Heusden ondergebracht. Het gedichtje hiernaast getuigt van hun dankbaarheid daarvoor.
