Werken voor water

Langs de slagerij van Pieter Pijnenburg lag de Kuilpad, dat naar Den Heikant in Tilburg ging. In de eerste 400 m kon je nog met paard en wagen komen. Hier stonden drie huizen, in het tweede waarvan wij woonden. Verder was het fietspad. Doordat er nog geen waterleiding lag waren wij van mei t/m oktober afhankelijk van de slagerij, waar wij al ons water moesten halen omdat de zuigleiding van onze waterput korter was dan die van de buren! Dit hield in dat we om de anderse dag telkens 300 meter moesten lopen met een kruiwagen met daarop een karnton en melkbus van elk 30 liter. Op de zaterdag was dit vijfmaal rijden tot het fornuis, de wasmachine en twee teilen vol waren.

Het water kregen we gratis, maar als er geslacht moest worden en ik was in de buurt, was ik de klos! Het was op een dag dat Pieter vroeg om even te helpen. Er moest een kalf van de stal naar de slagerij gebracht worden. Hij zei: "Ik neem het kalf met mijn arm om zijn nek en jij drukt hem met beiden handen van achteren tegen zijn kont. En als hij dan nog niet lopen wil, draai zijn staart maar om!" Bij de slagerij aangekomen had het kalf er lucht van wat er ging gebeuren denk ik, want hij wilde niet naar binnen. Pieter riep: "Drukken…drukken, draai hem aan zijn staart!" Terwijl ik drukkend en draaiend het kalf naar binnen duwde, sloeg Pieter het met een klap van een hamer op zijn kop bewusteloos en rolde ik boven op het kalf de slagerij in. Ik schrok mij dood! Direct sneed hij het kalf de strot door en takelde hij hem aan zijn achterpoten omhoog, zodat hij totaal leegbloedde en ontdaan werd van zijn huid. Daarna was ik klaar en kon ik mijn bussen weer vullen.

Tegen Vastenavond ging ik altijd ook even naar Pieter om te vragen naar een varkensblaas om er een doedelpot (of rommelpot) van te maken. Dit is een groenteblik bespannen met de varkensblaas en in het midden een rietje, vastgebonden met vliegertouw. Maar ik kreeg geen blaas of moest eerst het varken zijn kont kussen!

Als de blaas goed droog was maakte men het rietje nat met wat speeksel in de hand en ging dan van boven naar beneden langs het rietje, dan kreeg men een mooi geluid. Zo ging men al zingend langs de deuren met Vastenavond om een paar centen op te halen.

Omdat Pieter telefoon had nam hij die ook voor ons aan. En als het dringend was kwam hij de boodschap zelf even doorgeven. Zoals in de winter van '56/ '57, ik reed in de morgen door de duinen van Udenhout naar Drunen en in de avond lag er zoveel sneeuw dat ik niet meer verder kon fietsen als Giersbergen. Hier werd ik hartelijk bij boer Smits opgevangen, kreeg een droge broek en klompen en mocht ook mee genieten van een bord heerlijke stamp en gortepap na. In een bedstede heb ik de nacht doorgebracht, maar niet voordat ik bij café De 4 Linden Pieter Peijnenburg had gebeld en gezegd dat ik die nacht niet naar huis kwam en een goed onderdak had bij een boer! Of dat hij dat thuis even wilde gaan vertellen.

Zo zie je maar, het leven gaat niet altijd over rozen!