Met natuurvrienden van het IVN bezocht ik de Kilsdonkse Molen bij Beugt, dichtbij mijn woonplaats Veghel. De ligging aan de Aa maakt Beugt al bijzonder. Bij de aanleg van de snelweg A50 werd geld gereserveerd om in samenwerking met waterschap Aa en Maas de Aa bij Beugt om te leiden. Een kunststuk van nieuwe natuur is hier sinds een paar jaar te zien.
Waar de Aa is afgetakt door een zogenaamde “bypass” volgt hij niet langer het bijna lijnrechte tracé van Veghel naar Heeswijk, maar maakt hij een lus naar de Kilsdonkse Molen. Het verval van ongeveer een meter zet het waterrad midden in de beek in werking. De waterrad- en windmolen, respectievelijk om olie te slaan en koren te malen, draaien op water- en windkracht of beide. Je mond valt open van verbazing bij het zien van zo’n restauratieproject. Dat dit tegenwoordig nog kan en weer levensvatbaar is!
Ik ga met mijn vrienden terug naar het water. Er varen bij de stuw van Beugt enkele kano’s die straks niet verder kunnen. Ze moeten de stuw met vistrappen erlangs te voet passeren, dus eerst met boot en al de kant op. Dichterbij ons gekomen horen we dat de bemanning veel lawaai maakt. Dat is meestal om te laten zien dat je niet bang bent. Het aantal decibellen stijgt bij het naderen van de stuw. “We moeten de wal op!” horen we roepen. “Is het niet te vroeg om nu al naar de wallen te gaan?” gekscheert een lolbroek die probeert af te meren. We zien dat het om een uitgelezen en uitgelaten groep volwassenen gaat. Zeven mannen en een vrouw, allemaal hebben ze Abraham en Sara al gezien. De vier kano’s leggen één voor één aan en het gezelschap stapt aan wal. De kano’s op de kant trekken, wat zijn ze druk bezig. Zonder aandacht voor de molens en ons groepje. Ze hebben nogal haast, op deze uitgelezen plaats aan de Aa bijna onvergeeflijk.
Wat er even verderop gebeurt, is me altijd bijgebleven. Het eerste kanoteam kiepert onbesuisd de boot opnieuw in het water. Normaal gesproken hou je zo’n boot met z’n tweeën evenwijdig aan de wal vast. De heren willen kennelijk “haantje de voorste” zijn en stappen onvervaard in het wiebelende bootje haaks op de kant. Dan gebeurt wat wij al hadden zien aankomen. De kano slaat om en twee heren maken luid roepend ongewild kennis met het koude water van de Aa!
Gelukkig is het aan de kant niet zo diep, maar de plooien zijn toch wel uit de broeken verdwenen. Ook is de brede lach van de gezichten. Wij bieden hulp aan, want een bril en een horloge worden vermist. Dat duurt maar even, in het heldere Aa-water zijn die verloren voorwerpen snel teruggevonden. Het gezelschap bestaat uit schoolleiders die een dag teambuilding doen, wordt ons verteld. De vrouw knipoogt naar ons en fluistert:”In de eerste kano zitten echt haantjes!”.
Moraal: wie Aa zegt, moet soms bij grote haast ook Bah zeggen!
Waar de 
Wat er even verderop gebeurt, is me altijd bijgebleven. Het eerste kanoteam kiepert onbesuisd de boot opnieuw in het water. Normaal gesproken hou je zo’n boot met z’n tweeën evenwijdig aan de wal vast. De heren willen kennelijk “haantje de voorste” zijn en stappen onvervaard in het wiebelende bootje haaks op de kant. Dan gebeurt wat wij al hadden zien aankomen. De kano slaat om en twee heren maken luid roepend ongewild kennis met het koude water van de Aa!
