In het Nieuw Borgvliet van de jaren vijftig en begin jaren zestig waren er niet veel welgestelden. Vrijwel iedereen moest sappelen voor z’n centen. Zo ook bij ons thuis. Maar er was brood op de plank. Dus wat viel er te zeuren.
Mijn moeder had daarom maar drie grote wensen. De kinderen moesten goede winterkleren. Het varken moest vet. En het kot moest vol met kolen. Voor die drie wensen werd het hele jaar gewerkt en gespaard.
Ik heb het in de eerste twee jaar van mijn arbeidzame leven (1966 en 1967) nog meegemaakt, dat mijn loon contant in een zakje werd overhandigd. Met zo’n lange, smalle loonstrook erbij. Zo ging het ook met het loon van mijn vader. Zijn chef bracht het op zaterdag persoonlijk aan huis. Aan de keukentafel werd dan keurig nageteld of alles in orde was.
Ergens in de jaren zestig was er in mei ineens vakantiegeld bij het loon. Mijn moeder reageerde enthousiast: “Ha, nou heb ik in één keer het kot vol met kolen.” De chef van mijn vader reageerde helemaal verkeerd. Zijn reactie was: “Ja maar, dat is bedoeld voor vakantie.” Hij kreeg meteen de wind van voren. Mijn moeder besliste zelf wel wat ze met dat geld deed.
Sinds dat eerste vakantiegeld werd er aan mijn moeder gevraagd waar ze op vakantie ging. Steevast zei mijn moeder dan: "naar de Costa del Parasol.” De grootste lol had het mensje als ze moest uitleggen, dat die Costa bij ons in de achtertuin was.
Willem Kruf stuurde naar aanleiding hiervan enkele vakantiekiekjes die een mooie indruk geven van die tijd - en vast herkenbaar zijn voor velen (bedankt Willem!). We zien onder andere de zussen Jo, Willems' moeder, en Lenie met mannen en kinderen, die meegingen of op bezoek kwamen.
Mijn ouders gingen wel op vakantie in de jaren 1960. De eerste keer naar de camping De Zandput in Vrouwenpolder met de buren. In een klamme caravan 1 week kou en regen. Was ook de eerste en laatste keer dat ik meeging. Daarna werden vele jaren vakanties in Zeeland doorgebracht. Ze gingen dan met andere familie op de fiets naar het vakantieadres. Later vlogen ze naar Spanje.
Marilou Nillesen
bhiczei op 9 maart 2021 om 12:33
Toch best bijzonder dat weggaan tijdens de vakantie - wat voor ons zo 'gewoon' is [buiten coronatijd] - voor die generatie nog helemaal nieuw was. Werden er wel vakantiekiekjes geschoten, Willem?
Willem Kruf
zei op 12 maart 2021 om 13:09
Kiekjes heb ik jou gestuurd om op te nemen
Jan de Crom
zei op 23 mei 2021 om 20:46
Mijn ouders zijn nooit op vakantie geweest. Mijn eerste vakantie was in 1964. Een "bedevaart" naar Rome met de Broeders van Oudenbosch. Voor de reissom had ik drie weken 's nachts in een zilveruitjesfabriek in St. Maartensdijk gewerkt. Zelfs toen vroeg mijn vader zich af 'wat die snotneus in Rome moet'. Maar mijn moeder zei: 'hij heeft er zelf voor gewerkt, dus hij gaat.'
Jan de Crom
zei op 23 mei 2021 om 20:46
Mijn ouders zijn nooit op vakantie geweest. Mijn eerste vakantie was in 1964. Een "bedevaart" naar Rome met de Broeders van Oudenbosch. Voor de reissom had ik drie weken 's nachts in een zilveruitjesfabriek in St. Maartensdijk gewerkt. Zelfs toen vroeg mijn vader zich af 'wat die snotneus in Rome moet'. Maar mijn moeder zei: 'hij heeft er zelf voor gewerkt, dus hij gaat.'
Willem Kruf
zei op 23 mei 2021 om 22:20
Hee Jan,
ben je met een uienlucht bij de paus geweest?
De twee bedevaarten die ik ondernam met de welpen, waren op de fiets naar OLV Vrouwe te Zegge en te voet naar H. Blazius te Woensdrecht.
Jan de Crom
zei op 23 mei 2021 om 22:43
Hoi Willem,
Van die reis naar Rome is nog een leuke anekdote. De Broeders hadden gezegd: wie de volgende morgen naar de Heilige Mis wil, moet een briefje op de tent hangen. De volgende ochtend werd er heel wat gevloekt en getierd in alle tenten. Overal hingen briefjes, behalve op één tent. Wisten we meteen wie die rotstreek geflikt had.
En die uienlucht ? Ik moest in Castel Gandolfo helemaal achteraan staan, zodat de paus op het balkon niet flauw viel.
Mijn moeder had daarom maar drie grote wensen. De kinderen moesten goede winterkleren. Het varken moest vet. En het kot moest vol met kolen. Voor die drie wensen werd het hele jaar gewerkt en gespaard.
