Een Tommy aan de ketting

Wanneer Tante Stien op bezoek kwam, droeg zij een mantel met een vossenkraag. Vol angst keek ik in de ogen van het beest en dacht dat hij levend was. De hond was van hetzelfde ras als op de foto uit 1926, een Mechelse of Duitse herder met een zwart driehoekje tussen zijn ogen. We mochten het dier niet haffelen, want dan werd ’t un hàffelheuntje. Na een paar dagen was hij aan ons gewend. Onze dierenwereld bestond uit kippen zonder haan, een melkgeit, een of twee varkens, de poes en een roosduifje en hiermee werd het aantal diersoorten uitgebreid tot zes.

Van karvellingen, halffabrikaten overgebleven na het karrentijdperk, werd een hondenverblijf gemaakt. Zo kregen ze nu andere nuttige bestemmingen. Het houten dak werd bekleed met opengereten olieblikken, achtergelaten door de soldaten, en daarna zwart gecarboleumd. Boven de toegang kwam zijn naam, Tommy, te staan.

De hond kreeg een lederen halsband om, daaraan een schakelketting van anderhalve meter die aan zijn hok werd bevestigd. Hiermee werd hij kettinghond. Bij mijn verzorging van de veestapel kwam nu ook Tommy. Hij voelde zich gelukkig als ik zijn strooien nest ververst had. Dan maakte hij daarin enkele rondjes en ging tevreden liggen. Vader borstelde Tommy regelmatig met de bamboe bezem; dat vond de hond prettig.

‘s Morgens liet Vader de hond los, zodat hij even kon rennen, ook op de vroege morgen in de Meimaand vóór het vertrek ter bedevaart naar Handel. Daarna wilde hij zich bij de voetgangers aansluiten. Wanneer je hem terugjoeg, bleef hij staan en langzaamaan volgde hij weer en wilde later zelfs het kerkgebouw in. Andere pelgrims dachten hem aan het klokkentouw in het kerkportaal te binden, maar zagen er uiteindelijk vanaf: de klokken zouden wel eens kunnen gaan luiden.

Bij het loeien van de brandsirene reageerde de hond met een wolvengeluid. Later mocht hij regelmatig los, soms ontsnappend door op de deurklink te springen. Bij terugkomst werd hij dan door vader vermanend toegesproken: “ben je weer wezen skoefelle, rakkerd!!” Hij hoorde het aan met de staart tussen zijn poten.

Werd er een foto gemaakt, dan wilde de hond er ook opstaan en was dan in de nabijheid. Eens wilde hij mee naar het vuurwerk, maar na de eerste knal rende hij met een fiks galop naar het buitengebied en keerde de volgende morgen pas terug. Toen beseften we pas hoe angstig de hond was geweest tijdens het onweer, buiten in zijn hok.

Door de verzorging van het dierenrijk had en heb ik geen behoefte aan bezoek aan een dierentuin of circus. Het woord Tommy voor de Britse soldaten komt van Lyn MacDonald die het gebruikte in haar boeken over de Eerste Wereldoorlog.