Na de oorlog experimenteerden mijn boers en hun kameraden met munitie in Den Hof. Zo maakten ze aan de keukentafel een Vliegende Bom. Daarvoor gebruikten zij lucifers, soms inclusief het doosje, en de roodkleurige rubberring(en) die je nog vindt op de Grolsch beugelfles.
Ze staken de lucifers met hun rode kop door de opening van een of twee rubber ringetjes en zetten die tegen elkaar op spanning. De stokjes werden in brand gestoken, de spanning kwam vrij en de bom verplaatste zich met grote snelheid door de lucht: de Vliegende Bom.
Zondagmiddag na het Lof werd er geëxperimenteerd met munitie die opgeslagen lag bij de Kersenveiling, het oefenterrein was gelegen in Den Hof. Eens was het geluid van de ontploffing zo hevig dat het Rode Kruis opgeschrikt werd en poolshoogte kwam nemen, maar men hoefde niet in te grijpen.
De elzenproppen waren nu op maat en het was weer tijd voor het maken van de proppenschieter, normaal gemaakt van vlierhout, maar nu van onderdelen van de gelande gliders.
Vader maakte souvenirs voor onze bevrijders, zoals de afgebeelde, halve meter hoge windmolen (zopas gerestaureerd). Natuurlijk stond de molen van Toon van Heeswijk daarvoor model, het gebruikte materiaal is afkomstig van de gliders.
Voor een soldaat uit Blackpool maakte vader een kruisbeeld dat naar het thuisfront werd gestuurd. Mijn broers maakten een viermotorige bommenwerper van hout op schaal na.
Op de Losplaats in Uden stonden spoorwagons met, naar mij werd verteld, Russische krijgsgevangenen. Mijn broers ruilde daar boterhammen mee voor houten vogeltjes die de mannen gemaakt hadden. Ik had een stijve nek opgelopen en een soldaat had daar wel een therapie voor, vertelde hij aan Moeke.
De man plaatste zijn handen tegen mijn oren en tilde mij op en draaide me rond, het was niet pijnloos. Moeke kreeg medelijden met me, of de behandeling hielp, kan ik mij niet meer herinneren.
Op de achterzijde van het Kindsheidboekje stonden met regelmaat foto’s van omgekomen kinderen, gedood door verkeerd omgaan met oorlogstuig, zoals ook mijn klasgenoot en zijn zusje. De foto van maart 1945 laat ons complete gezin zien.
We konden allemaal op onze vingers tot tien tellen en we liepen op klompen. Op de achtergrond het Werkhuis, de molen en het biskwieblik. Dat alles is nog aanwezig, ook de grote granaathuls.
In september 1945 kreeg het huis, dat door soldaten was ingenomen, een extra schoonmaakbeurt. De volgende dag vertrok men onaangekondigd, Moeke had graag iets speciaals voor hen willen doen.
De scholen waren in de oorlogsjaren gesloten, met als gevolg onderwijsachterstand, nog vele jaren later merkbaar. We werden daarom thuis voor alle soorten werk ingezet. Als dank dat we gespaard waren gebleven van oorlogsgeweld brachten mijn ouders naast de voordeur een terracottabeeldje van O. L. Vrouw ter Linde aan.
De bevrijding werd een totale ommekeer in ons dagelijks leven, in gebruiken, taal, eten, voorwerpen en opvattingen.
Ze staken de lucifers met hun rode kop door de opening van een of twee rubber ringetjes en zetten die tegen elkaar op spanning. De stokjes werden in brand gestoken, de spanning kwam vrij en de bom verplaatste zich met grote snelheid door de lucht: de Vliegende Bom. 
Vader maakte souvenirs voor onze bevrijders, zoals de afgebeelde, halve meter hoge windmolen (zopas gerestaureerd). Natuurlijk stond de molen van Toon van Heeswijk daarvoor model, het gebruikte materiaal is afkomstig van de gliders.
Op de achterzijde van het Kindsheidboekje stonden met regelmaat foto’s van omgekomen kinderen, gedood door verkeerd omgaan met oorlogstuig, zoals ook mijn klasgenoot en zijn zusje. De foto van maart 1945 laat ons complete gezin zien.
De scholen waren in de oorlogsjaren gesloten, met als gevolg onderwijsachterstand, nog vele jaren later merkbaar. We werden daarom thuis voor alle soorten werk ingezet. Als dank dat we gespaard waren gebleven van oorlogsgeweld brachten mijn ouders naast de voordeur een terracottabeeldje van O. L. Vrouw ter Linde aan.
