“Ik vlieg met Sabena vanuit Basankusu naar Brussel en daarna per helikopter naar Eindhoven”. Het telegram van 10 december vermeldt de aankomst voor morgen! Vader en moeke vertrekken in een personenauto, de anderen stappen in broers Volkswagenbus waarin een brandende butaangaskachel. In Son werd een stok speelkaarten gekocht.
We arriveerden ruimschoots op tijd bij de heliport. De landing was om 12.00 uur gepland, maar er staat al een toestel aan de grond! Zouden we wéér te laat zijn? In de houten barak van Sabena kregen we te horen dat de vlucht vanwege de mist geannuleerd was. De passagier komt per taxi vanuit Zaveltem. Wij gefrustreerd, vorig jaar waren we voor de andere broer ook te laat!
 |
 |
Op zo’n groot gezelschap was de barak niet berekend en buiten op de bank was het te koud, daarom overbrugden we elders de wachttijd. In het voormalige Café Casino aan de Aalsterweg werd gewarmd, koffiegedronken, gegeten, gekaart, biertje en borreltje gedronken én zien we vader zelfs aan het biljart. Omdat we weggegaan waren zonder contact achter te laten, belde de helibasis tevergeefs naar het ouderlijk huis en gingen óók de afhalers ‘de mist in.’ Toen we zélf contact opnamen met Uden kregen we te horen dat de passagier al gearriveerd was. Snel werd er afgerekend en vertrokken we nogmaals naar de heliport, maar pas nadat vader ‘gewaterd’ had.
 |
 |
De luchtreiziger werd vanuit het luchthavengebouw door een stewardess uitgeleide gedaan. Hij was nog tropisch gekleed in witte toog en omgord met de vuurrode singel, wij waren in stevige winterkleding. Enthousiast vertelde Marinus dat hij was gebracht met een splinternieuwe Chevolet en ook nog als enige passagier. Handen worden geschud; de jongste van het gezelschap, de driejarige René, roept “met Sinterklaas heb ik een cowboytent gekregen!” Op de vraag aan de gast in welk vervoermiddel hij naar huis wilde, was het kort en krachtig: ‘de snelste en veiligste’ en dus de personenauto met zijn ouders.
Moeke zou graag eerst de kapel van Ons Lief Vrouwke bezoeken. Met een blij gevoel dankten we dat de zendeling na afwezigheid van drie jaar weer heelhuids in ons midden was. Er werden Wees Gegroetjes gebeden en kaarsen gebrand. Het vertrek met de Volkswagenbus had een koudestart-probleem. Op zo’n ijsdag niet verwonderlijk. Met buiten een gevoelstemperatuur van -5,5 0C was het binnen een warme aankomst. Martien had de kolenkachel ‘gloeiend‘ gestookt.
Drie weken eerder was Marinus vertrokken uit de bushbush, waarna hij op de hoofdmissiepost Basankusu een ontmoeting had met zijn broer Jan. Marinus pakte uit met een door de negertjes vers geplukte ananas uit het tropische Congo; fruit dat de Udense groentewinkels nog niet kenden. Aangevuld met het jongste grut heerste er een warme sfeer, met z’n zestienen rond de uitgetrokken keukentafel. Op z’n Uje’s gezegd: ’n skòn tòfel mè vòlk.
In de vijftiger jaren ging de aankomst in Veghel van Sint met een heli letterlijk en voor ons figuurlijk de mist in. Heliport Eindhoven was gelegen aan de Boutenslaan, waar nu Leeuw Trainingscentrum is gevestigd.
Foto’s: Helikopter aan de grond; Gefrustreerde gezichten; Vader aan het biljart; Marinus verlaat het vluchtgebouw; Handjes schudden bij heliport; Thuis ontvangst; een ananas.
