Ons Varken had een Piercing

Kort erna maakte vader van aluminiumplaat twee ringen voor het dier die zonder verdoving vooraf, in het dier zijn neusgaten werden geplaatst. Bij die behandeling assisteerde ik door de kop van het beest tussen m’n armpjes in bedwang te houden. Het beest verzette zich en krijste enorm (dat zou ik ook gedaan hebben) wanneer vader de nijptang, waartussen de ring was geplaatst, aandrukte.

De twee ringen werden op een diervriendelijker manier geplaatst dan de afbeelding hiernaast weergeeft: daar wordt z’n bek gesnoerd. Door de ingreep kon het beest niet wroeten, het instinct van het varken, het buiten gelegen perceeltje was daarvoor ook te klein. Moeke zorgde voor de maaltijd, ik had de verzorging van zijn onderkomen. Dat werd iedere week verschoond en van kort gesneden stro voorzien. 

Als kind kregen we de waarschuwing niet in je neus te peuteren, anders krijg je ook zo’n grote neus zoals Ome Dorus, die had zo’n grote rode snevelneus. Toen ik later een meisje zag met een ring in haar neusvleugel dacht ik, dat is je straf, je hebt teveel in je luchtopening zitten pulleken. Doch het was nu een modeverschijnsel geworden, piercing genoemd, en ook door de jongens gedragen, zelfs in hun tong en andere bedekte plaatsen, vermoedelijk als versiering.

In mijn ogen was ons varken destijds de voorloper van de piercing. Een oom van de buurtschap Vijfhuis had een stier met een ring in z’n neus. En later zagen we op foto’s die m’n broers stuurden van de bevolking in de Belgische Congo en Kenia, hoe het gebruik aldaar was, met zelfs uitgerekte oorlellen.

En nu, de varkens zij mogen weer wroeten. Je staat versteld hoeveel grond ze verzetten en hoe diep zij graven voor verkoeling en op zoek naar insecten en wormen en daarbij nog iets eetbaar vinden.

Enkele jaren geleden nam ik deel aan een IVN-wandeling op de Veluwe, daar ploegen wilde zwijnen letterlijk de grond om. In Museum De Locht van Melderslo (L) maakte ik de hierbij geplaatste afbeeldingen.