Met enige regelmaat voeren mijn ouders en ik ‘s zomers met onze tjalk naar het natuurgebied de Biesbosch om daar enkele dagen door te brengen. Het prachtige gebied leende zich uitstekend om te dwalen en te verdwalen. Onze zeilboot beschikte ook over een motor. Deze motor gebruikten wij in hoofdzaak bij geen of weinig wind en als we de sluis moesten halen.
Op die bewuste dag stond mijn vader achter het roer. De zeilen waren neergestreken. We voeren de Amer op richting Hollands Diep, één van de drukst bevaren wateren. De Amercentrale trok door de wirwar van draden, stoppen en masten altijd mijn aandacht.
De zon blikkerde over het water en op de rivier een gaan en komen van grote en kleine schepen, met of zonder lading. Mijn vader manoeuvreerde handig tussen alle vaartuigen door. Het geronk van de motor werkte meditatief en meestal staarde ik een beetje voor me uit, genietend van de omgeving en de klotsende kletsende witte kopjes tegen de boeg.
Opeens midden op het water viel onze motor stil. Ik keek mijn vader vragend aan.
‘Verdomme,’ siste hij tussen zijn tanden. Zijn ogen stonden wild, zijn gezichtsspieren strak aangespannen. Hij zette snel een vloerdeel omhoog waar onderin de motor lag. Naarstig draaide en duwde hij aan knoppen om de motor weer aan de praat te krijgen. Echter tevergeefs. Stuurloos dobberden we rond.
Twee zwaarbeladen schepen stevenden als één varend blok beton onze richting op. Mijn hart klopte in mijn keel. Ook mijn vader kreeg het steeds benauwder te zien aan de dikke parels op zijn alsmaar roder wordende hoofd. Hij bleef zoeken naar een oorzaak met een groeiende hoeveelheid gereedschappen. De schepen stoomden kalm door, geen idee hebbend van onze grote nood.
Ik begon mezelf steeds harder te knijpen. Mijn moeder prevelde haar noodstopwoordje: ‘Gosterslieve,’ dat op een zacht gebed leek. ‘Als dat rotding het over één minuut nog niet doet, springen jullie overboord. Zwemvest aan, klaarstaan,’ commandeerde mijn vader kort. Ik verstijfde. Zo ook mijn moeder die niet zwemmen kon.
‘Maar de boot, en mama dan?’ kreunde ik. ‘Jij zorgt voor jezelf, ik voor je moeder, de boot zijn we kwijt.’ Lijkbleek werd mijn moeder. Trillend sjorden wij onze zwemvesten aan. ‘Bij de rand gaan staan,’ dirigeerde hij.
Mijn hele lichaam schokte. Naar mijn moeder durfde ik niet meer te kijken. Het donkere water, de twee containerschepen, alles smolt samen in één woest verzwelgend monster. Een ongeduldige scheepstoeter schalde over het water onze richting uit.
‘Als ik schreeuw ‘Spring’, zwemmen jullie die kant op,’ beval mijn vader met overslaande stem. Hij wees een kant op waar wij kans maakten niet overvaren te worden. Voor de laatste keer draaide hij de startknop om. Ademloos en door een tranenwaas volgde ik deze allerlaatste poging.
De motor pruttelde... pruttelde... bleef draaien. Het klonk als bevrijdingsmuziek. Snikkend vielen mijn moeder en ik in elkaars armen.
Net voor de twee logge reuzen draaide mijn vader ons bootje in veilige richting weg. De luide scheepshoorns galmden nog lang na.
Twee zwaarbeladen schepen stevenden als één varend blok beton onze richting op. Mijn hart klopte in mijn keel. Ook mijn vader kreeg het steeds benauwder te zien aan de dikke parels op zijn alsmaar roder wordende hoofd. Hij bleef zoeken naar een oorzaak met een groeiende hoeveelheid gereedschappen. De schepen stoomden kalm door, geen idee hebbend van onze grote nood.
