Tijdens de Tweede Wereldoorlog zijn er boven Nederland zo’n 6.000 militaire vliegtuigen neergestort. Ruim 1.000 daarvan zijn er in Noord-Brabant terecht gekomen. Dan gaat het zowel om geallieerde (Britse, Amerikaanse en Canadese vliegtuigen met bemanningen die uit nog veel meer nationaliteiten bestonden) als Duitse vliegtuigen.
De geallieerde vliegtuigen waren heel vaak bommenwerpers die bij bombardementsmissies op doelen in Duitsland geraakt werden door Duits afweergeschut (de zogenaamde Flak) of onderschept werden door Duitse jachtvliegtuigen (vooral ’s nachts, tijdens de zogenaamde Nachtjagd).
Wij gaan proberen de verhalen achter al deze crashes te achterhalen met behulp van iedereen die ofwel zélf nog herinneringen heeft of de verhalen gehoord heeft van eerdere generaties. Soms is er al veel bekend, soms wat minder.
In Standdaarbuiten is het gedurende de hele oorlog betrekkelijk rustig geweest in de lucht, althans wat betreft het neerstorten van militaire vliegtuigen. Een werkgroep van de heemkundekringen in de gemeente Moerdijk doet al een aantal jaren onderzoek naar de luchtoorlog boven West-Brabant. De volgende gegevens komen voort uit hun onderzoek, waaruit bleek dat Standdaarbuiten pas tijdens de gevechten voor de bevrijding van West-Brabant in oktober/november 1944 voor het eerst kennis maakte met het fenomeen vliegtuigcrash.
Dat was op 3 november 1944, toen de Royal Air Force aanvallen uitvoerde op de Duitse troepen en stellingen bij Klundert en Moerdijk. Hieraan namen ook buitenlandse Spitfire-squadrons deel. Nogal wat vliegtuigen werden daarbij door het Duitse afweergeschut neergehaald.
Eén van die Spitfires, registratienummer PL167 (call sign AH-D) van het Noorse 322 squadron, kwam terecht in het afwateringskanaal de Oostvliet in de polder Het Oudland van Standdaarbuiten. De piloot, de 2e Luitenant Erik Sunde kon nog wel uit zijn toestel komen, maar had onvoldoende hoogte voor het ontplooien van zijn parachute. Hij viel te pletter in de buurt van zijn vliegtuig.
Omdat Sunde een zoon was van een minister in de Noorse regering in ballingschap, werd er in november 1944 een search party op uitgestuurd om vliegtuig en piloot te vinden. Het lichaam van Erik Sunde werd gevonden in een mortuarium in Roosendaal en de resten van zijn Spitfire LF.IX in de Oostvliet.
Na de identificatie door zijn broer Arne Sunde (die ook officier bij de Noorse luchtmacht was), werd Erik Sunde tijdelijk begraven op de algemene begraafplaats in Roosendaal.
Op 20 september 1946 werd zijn stoffelijk overschot overgebracht naar Noorwegen waar het een plaats vond in het familiegraf te Oslo.
Met dank aan Willem van Dranen wiens onderzoek naar deze crash geresulteerd heeft in een publicatie van de Heemkundekring 't Sandt daer buyten, getiteld "Frans en Erik, gesneuvelde vliegeniers voor onze vrijheid" (Heemkundeblad jrg. 29 (2017), nr.2) waarvan we hier gebruik mochten maken. De foto's zijn in 1944 gemaakt door het search team van de Noorse luchtmacht.
Dat was op 3 november 1944, toen de Royal Air Force aanvallen uitvoerde op de Duitse troepen en stellingen bij Klundert en Moerdijk. Hieraan namen ook buitenlandse Spitfire-squadrons deel. Nogal wat vliegtuigen werden daarbij door het Duitse afweergeschut neergehaald.
viel te pletter in de buurt van zijn vliegtuig.
Op 20 september 1946 werd zijn stoffelijk overschot overgebracht naar Noorwegen waar het een plaats vond in het familiegraf te Oslo.
