Peter van de Merwe was zo’n doelman die met hart en ziel kiepte. Voor niets en niemand bang wierp hij zich stijlvol, maar als het zo uitkwam met ware doodsverachting, voor de voeten van om het even welke tegenstander. Alles om dat “bruine monster” te pakken te krijgen!
Aan gewoon ballen wegstompen had hij een broertje dood: ieder schot en iedere voorzet pakte hij als het maar even kon klemvast; dat was zijn stijl. De toeschouwers vonden het prachtig. Zijn moed heeft hem, met zijn verre van onkwetsbare lichaam, de nodige blessures opgeleverd: voetbalknieën, botbreuken, hersenschuddingen, de lijst is lang.
Voor NAC Breda, de club waar hij zijn hele loopbaan speelde, is hij een held. Hij kreeg er de bijnaam “De Zwarte Panter”, in navolging van de legendarische Frans de Munck. Hij is “de beste keeper die NAC ooit gehad heeft”, vinden ze in Breda nog steeds, en daar hebben toch ook mensen als Edwin Zoetebier en de internationals Jelle Ten Rouwelaar en Gábor Babos onder de lat gestaan.
Van de Merwe zelf speelde vijf wedstrijden voor het Nederlands Elftal, allemaal in 1962. Twee daarvan speelde hij met een niet meteen ontdekt gebroken middenhandsbeentje. Uiteindelijk moest die hand in het gips, waardoor hij in 1963 afviel als keeper van het nationale elftal. Later werd hij tot twee keer toe opnieuw geselecteerd en moest hij zich even vaak geblesseerd terugtrekken.
Bij NAC was hij vanaf begin jaren ‘60 steevast de eerste keuze en hij maakte die positie volledig waar. Peter was bijvoorbeeld in het seizoen 1965-1966 met enige afstand de minst gepasseerde keeper in het Nederlandse betaalde voetbal.
De Bredase Zwarte Panter speelde zijn laatste wedstrijd in oktober 1970. Hij raakte in een wedstrijd tegen AZ geblesseerd, herstelde niet goed, kwam zelfs (tijdelijk) in een rolstoel terecht en werd in 1971 definitief afgekeurd, nog maar net 29 jaar oud.
Ondanks zijn kwetsbaarheid was Peter van de Merwe een fantastische sluitpost, en dus is hij de eerste keuze voor ons Brabants Elftal van de Eeuw.
.jpg)
