Het is oktober 1942 en de Tweede Wereldoorlog wordt steeds meer voelbaar, ook voor de man in de straat. De Duitse bezetter heeft het namelijk voorzien op de fiets, maar die is voor velen onmisbaar, vindt ook de directie van HERO Conserven in Breda. Want hoe moet de werknemer die verder weg woont anders naar de fabriek komen?
De Duitsers beginnen in de zomer van ’42 met het vorderen van fietsen. Eigenaren krijgen aanvankelijk een schadeloosstelling van 50 gulden per rijwiel, ongeveer 10 gulden meer dan de prijs van een doorsnee vooroorlogse fiets. De jacht op de fiets zet veel kwaad bloed bij de Nederlandse bevolking.
Vanuit het Bredase kantoor van HERO wordt op 12 oktober 1942 een keurig briefje getikt naar “die Rüstunginspektion Niederlande”. Hierin wordt benadrukt dat “unserer Arbeiter in kleinen Orten um Breda” niet zonder hun rijwiel naar de fabriek kunnen komen. Verwezen wordt naar werknemers uit Zegge en Rucphen, plaatsen die zo’n 20 à 25 kilometer van Breda afliggen.
Na een gloedvol betoog dat openbaar vervoer geen optie is, wordt de brief afgesloten met een subtiele mededeling: “Wie Sie wissen, arbeitet unsere Fabrik für ca. 70-75% für die Deutsche Wehrmacht und Zivilbevölkerung.” Het antwoord blijft kennelijk lang op zich wachten want op 18 november wordt opnieuw een kort briefje vanuit HERO gestuurd dat er nog steeds op antwoord wordt gewacht. “Ihren diesbezüglichen Nachrichten gerne entgegensehend, begrüssen wir Sie.” Er volgt nog veel correspondentie over en weer maar over de fietsen wordt vooralsnog gezwegen.
Schilderij Piet C.G. Jongmans, Collectie West-Brabants Archief 
Na een gloedvol betoog dat openbaar vervoer geen optie is, wordt de brief afgesloten met een subtiele mededeling: “Wie Sie wissen, arbeitet unsere Fabrik für ca. 70-75% für die Deutsche Wehrmacht und Zivilbevölkerung.” Het antwoord blijft kennelijk lang op zich wachten want op 18 november wordt opnieuw een kort briefje vanuit HERO gestuurd dat er nog steeds op antwoord wordt gewacht. “Ihren diesbezüglichen Nachrichten gerne entgegensehend, begrüssen wir Sie.” Er volgt nog veel correspondentie over en weer maar over de fietsen wordt vooralsnog gezwegen.
