6 januari 2021. Het is vanavond stil op straat in Roosendaal. Net als voorgaande jaren trouwens. Covid-19 is dus niet de hoofdschuldige van een bijna verdwenen gebruik. Wat een verschil met de 'Driekoningen' dag in 1967 en voorgaande jaren die ik beleefde.
6 januari 1967:
Hanny en Femmy van Bockel, Stefan Oerlemans, Aart van Bockel, Gerta Oerlemans (achter Stefan)
Samen met Gerta en Stefan (de kinderen van onze overburen) loop ik op 6 januari 1967 met mijn zussen Hanny en Femmy langs de deuren in de Aawijk in ‘s-Hertogenbosch. 'Ons moeder' heeft voor elk kind iets uit de linnenkast gehaald. Een tafelkleed, een wit laken en een ochtendjas dragen we over onze winterjas. Op ons hoofd een kroon. De echte kaarsjes in de kleurige lampions worden voorzichtig aangestoken als het donker is. We gaan op pad en lopen van huis tot huis, van deur tot deur. Het is vriezend koud maar daar hebben we weinig last van.
Bij het eerste adres in de Vechtstraat wordt, na even wachten, opengedaan en een oudere buurvrouw kijkt ons glimlachend van herkenning aan. We beginnen te zingen:
Drie Koningen, drie Koningen,
geef mij een nieuwe hoed hoed hoed
want mijn oude is versleee...ten
en mijn moeder mag het niet weee...ten
Piep zei de muis,
in het zoooo..merhuis!
Vol verwachting kijken we na het zingen wat er vervolgens als traktatie achter de deur vandaan komt. Dat is steeds een verrassing. We trekken verder naar de volgende voordeur. Bijna overal wordt open gedaan. Onze handen worden afwisselend gevuld met een mandarijntje, los snoep in de vorm van hartjes of zuurtjes tot zelfs een compleet rolletje drop.
We horen van andere zangers dat je in de Dinkelstraat op meerdere adressen geld krijgt. Daar gaan we dus ook even naartoe. Centen, enkele stuivers, meerdere dubbeltjes en zelfs een kwartje verdwijnen in mijn jaszak. Ik voel mij 'de koning te rijk'.
Het laatste adres wat wij bezoeken is Vechtstraat 17, het ouderlijk huis van Gerta en Stefan. Daar wordt de enige foto gemaakt die aan het Driekoningen zingen in mijn jeugd herinnert. Een mooi tijdsbeeld van de zestiger jaren “toen Driekoningen zingen” nog heel gewoon was!
Aart, een mooie foto en dan uit 1967 alle met lampions kinderen vergeten dat nooit meer, in me geboorteplaats werd dat niet gedaan. Met een afbeelding heb je ook meteen schrijfstof. Ineke Strouken verzameld Driekoningentocht verhalen.
