Zijn bijnaam “Boem Boem Theo” doet anders vermoeden, maar een spits kun je Theo Lucius moeilijk noemen, al heeft-ie dat wel even geprobeerd. Op zo ongeveer alle andere posities heb je wél een hele goeie aan hem. Centrale verdediger, links- of rechtsback, linker-, rechter- of centrale middenvelder: het maakte allemaal niets uit, Theo kon het.
Geen wonder dus dat hij voor zoveel clubs gespeeld heeft: FC Den Bosch, Utrecht, Groningen, FC Eindhoven en RKC Waalwijk; iedereen kon wel een Theo Lucius gebruiken. Veruit het grootste deel van zijn voetballoopbaan speelde zich logischerwijze dan ook af bij twee grote clubs: PSV en Feyenoord.
Voor PSV was Lucius zo’n zeven seizoenen lang van onschatbare waarde. Met hem werden ze in die tijd vier keer landskampioen, werden evenzoveel Johan-Cruijffschalen buitgemaakt, werd de KNVB-beker gewonnen en haalden ze de halve finale van de Champions League. Met Theo kon je thuiskomen!
In 2006 werd de inmiddels 30-jarige Lucius door Feyenoord aangetrokken. Of hij maar even de vertrekkende Dirk Kuijt wilde doen vergeten. Hij werd daartoe meteen bevorderd tot aanvoerder van de Rotterdammers en sleepte met hen zijn tweede KNVB-beker binnen. Missie geslaagd, en na drie sterke jaren met Feyenoord besloot Theo, intussen ook 3-voudig international, om zijn fraaie loopbaan rustig af te bouwen.
In 2016 zagen we hem weer terug als jeugdtrainer bij PSV. En die bijnaam “Boem boem Theo”? Ach: hij houdt wel van een beetje knalvuurwerk. Precies wat het “Brabants Elftal van de eeuw” nodig heeft trouwens, dus: welkom Theo Lucius!
