Moekes Bloemhof

Naast de deur zat het terracotta beeldje van Onze Lieve Vrouw ter Linde, als dank dat we gespaard waren gebleven tijdens de strijd. Nu nog prijkt op vele huizen in Uden op de voorgevel het Mariabeeldje.

De heg werd regelmatig extra gekortwiekt door paarden van de “romboere”, melkrijders die de tegenover gelegen zuivelfabriek bezochten. Het trekdier werd tijdens een oponthoud vastgebonden aan de A-vormige houten paal van het bovengrondse elektriciteitsnet (zie pijl op de foto), zijn hap stond klaar. De inhoud van den hof werd meerdere malen door de losgebroken gèit geruïneerd, zelfs onder het toeziend oog van het Lief Vrouwke. Dan galmde de kreet: ‘de gèit is los!’

Na de oorlog werd de doorgaande weg van de Maasstraat verhard en verbreed. Hiervoor werd grond gevorderd waardoor moekes tuintje nog smaller werd.

Midden in de tuin stond een grote palmbos met daarom heen vaste planten, geruild of gekregen. Hieronder wat ik nog kon herinneren:

De naam naaktbloeiers ontstond doordat deze bloem tijdens de bloei geen bladeren heeft. Hemdsknoopjes, hennekneupkes, geurde naar kamille. De rododendronstruik bloeide nooit, ondanks dat de hof nooit gemest werd.

De knillusroos kwam later in bloei dan Knilluszondag, de 1e zondag in Mei, wanneer we met de voetbedevaart een bezoek aan Zeeland brachten. De buxushaag heeft in de jaren ‘60 plaats gemaakt voor monbretsia’s.         

Met de zaaddoos van de donkerrode papaver, maakten we een afdruk op de huid, een cirkel met 11 streepjes. De papaver wordt ook slaapbol genoemd. Werkende vrouwen op het veld (in India), met het kind op de rug, gaven zaad  van deze bloem aan het kind om ze tijdens het werk rustig te houden.

Achter het woonhuis werd het in de jaren vijftig, met het gekocht plant materiaal, een bloemenzee van goudsbloemen (Calendula officinalis), pote-kààpkes (Oost-Indische kers), gladiolenbollen en dahliaknollen. Moeke hield veel van bloemen; mijn zus maakte er mooie bloemboeketten van. Verder stond er een vlierstruik en de wilde kruinnagelstruik, seringen.

De jongste kinderen hadden een tuintje. In september ’44 plukte ik elders peulen van de bloeiende gele lupine, Lupinus luteus. Ik stond versteld toen ik enkele dagen na het zaaien de opengescheurde grond zag. De zoet ruikende lupine werd gebruikt als groenbemester, men treft hem nog zelden aan.

Na jaren kijkt het Lief Vrouwke nog steeds naar den bloemhof van ons moeke, maar de geit of paarden komen er niet meer.